Μεταστροφές στην Ορθοδοξία - Greek Flowers of Orthodoxy 32


https://orthodoxsmile.blogspot.com

Orthodox Smile

Ορθοδοξία










Μεταστροφές στην Ορθοδοξία


Greek Flowers of Orthodoxy 32


ORTHODOX CHRISTIANITY – MULTILINGUAL ORTHODOXY – EASTERN ORTHODOX CHURCH – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – ​SIMBAHANG ORTODOKSO NG SILANGAN – 东正教在中国 – ORTODOXIA – 日本正教会 – ORTODOSSIA – อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ – ORTHODOXIE – 동방 정교회 – PRAWOSŁAWIE – ORTHODOXE KERK -​​ නැගෙනහිර ඕර්තඩොක්ස් සභාව​ – ​СРЦЕ ПРАВОСЛАВНО – BISERICA ORTODOXĂ –​ ​GEREJA ORTODOKS – ORTODOKSI – ПРАВОСЛАВИЕ – ORTODOKSE KIRKE – CHÍNH THỐNG GIÁO ĐÔNG PHƯƠNG​ – ​EAGLAIS CHEARTCHREIDMHEACH​ – ​ ՈՒՂՂԱՓԱՌ ԵԿԵՂԵՑԻՆ​​ / Abel-Tasos Gkiouzelis - https://orthodoxsmile.blogspot.com - Email: gkiouz.abel@gmail.com - Feel free to email me...!

♫•(¯`v´¯) ¸.•*¨*
◦.(¯`:☼:´¯)
..✿.(.^.)•.¸¸.•`•.¸¸✿
✩¸ ¸.•¨ ​






Γιατί η όμορφη ηθοποιός Ναταλία Λιονάκη επέλεξε να γίνει μοναχή;

Tελικά γιατί η όμορφη ηθοποιός Ναταλία Λιονάκη επέλεξε να γίνει μοναχή; Και για ποιο λόγο όλοι ασχολούνται με την επιλογή της η οποία στο κάτω κάτω ήταν η πατροπαράδοτη Ορθοδοξία; Εάν επέλεγε να γίνει δασκάλα της Γιόγκα κάτι μας λέει ότι ουδείς θα ασχολούνταν καθώς θα ήταν της μόδας.

«Είναι σαν να ανοίγει μέσα σου ένα παράθυρο και να μπαίνει το φως. Η απόφασή μου είναι συνειδητή. Συναισθάνεσαι τι είναι αυτό που σε καλεί και απλώς ξυπνάς μια μέρα και το εξωτερικεύεις. Από μικρή είχα κλίση στον Θεό. Εδώ έχω βρει τη γαλήνη και την ηρεμία. Εδώ προσεύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο. Εχω βρει το σπίτι μου στο σπίτι του Θεού», μου είχε εξομολογηθεί όταν τη συνάντησα στο απομακρυσμένο μοναστήρι της Κρήτης, στο οποίο έκανε τα πρώτα της βήματα στον μοναχισμό. 

Ομορφη όπως πάντα, αρκετά αδυνατισμένη και γαλήνια, τα φωτεινά πράσινα μάτια της καθρέφτιζαν την εσωτερική της αλήθεια. 

Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να σπείρει και το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας στην οριστική της απόφαση να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού. Το μόνο της άγχος ήταν αν θα κατάφερνε αυτή, μια κοινή θνητή, να φανεί αντάξια της υψηλής αποστολής της, να υπηρετήσει πιστά τον νέο της ρόλο, έναν ρόλο που ουδεμία σχέση είχε με εκείνους που συνεχώς αναλάμβανε στην κοσμική ζωή της, όταν ως ηθοποιός συμμετείχε σε δημοφιλή σίριαλ όπως τα «Ζωή ξανά», «Βέρα στο δεξί», «Η ώρα η καλή» και «Φιλοδοξίες». 

Το γεμάτο φωτογένεια πρόσωπό της, η όμορφη φρέσκια παρουσία της και το φυσικό αβίαστο παίξιμό της όσο και αν έθεταν όλες τις προδιαγραφές για μια υποσχόμενη καριέρα, ήταν ένας ασήμαντος, ανούσιος εξοπλισμός για το πνευματικό ταξίδι που θα πάταγε το restart στη ζωή της. Οι συνάδελφοί της ηθοποιοί και οι φίλοι της αιφνιδιάστηκαν από την απόφασή της, ενώ η μητέρα της σοκαρίστηκε και προσπαθούσε να βρει όσους την επηρέασαν και ίσως να θέλησαν να εκμεταλλευτούν την αγνή ψυχή της. Ετσι τουλάχιστον πίστευε αδυνατώντας να κατανοήσει ότι η στροφή της κόρης της έγινε από δική της εσωτερική παρόρμηση και ανάγκη. 

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, η Ναταλία Λιονάκη φορώντας έναν λευκό χιτώνα εκάρη μοναχή με το όνομα Φεβρωνία στον Ιερό Ναό του Αγίου Μάρκου στην Κένυα.

«Δεν έχω επικοινωνία με κανέναν, ακριβώς γιατί όταν αποφασίζεις να τα εγκαταλείψεις όλα, δεν είναι ότι δεν αγαπάς. Αντίθετα, αγαπάς ακόμη περισσότερο και με άλλον τρόπο και είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση, η αντίληψη, η βίωση των πραγμάτων. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αγάπη. Πείτε στη μητέρα μου και στους φίλους μου πως είμαι καλά. Δεν την κατηγορώ τη μητέρα μου, είναι φυσιολογικό να ανησυχεί. Μια μέρα θα καταλάβει την απόφασή μου», είχε πει χαρακτηριστικά σε εκείνη τη συνάντησή μας για τη μητέρα της Τζένη, η οποία βασανιζόταν για να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη στην κόρη της που την έκανε να εγκαταλείψει την κοσμική ζωή της... 

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, αφενός ο θάνατος του πρώην συντρόφου της και αφετέρου ο χωρισμός που ακολούθησε τη συγκλόνισαν τόσο ώστε να την οδηγήσουν να κλειστεί σε μοναστήρι. Η ίδια, στις ελάχιστες δηλώσεις που είχε κάνει στα Μέσα, είχε διαψεύσει κατηγορηματικά τις φήμες περί ερωτικής απογοήτευσης και ψυχολογικών προβλημάτων εμμένοντας στην άποψή της ότι η απόφαση ήταν καθαρά προϊόν εσωτερικής της ανάγκης και πίστης. Οσο για τον πνευματικό της και ηγούμενο της μονής, τον αρχιμανδρίτη Απόστολο, επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα λαοφιλές όσο και αμφιλεγόμενο πρόσωπο στην Κρήτη, με φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και φανατικούς εχθρούς. Ο ίδιος, μάλιστα, στη σύντομη κουβέντα που είχαμε το 2009 ισχυρίστηκε ότι γνώρισε τη Ναταλία όταν πήγε μαζί με συναδέλφους της να προσκυνήσουν σε ένα μοναστήρι όπου ήταν ηγούμενος στο παρελθόν. 

«Η Ναταλία επέλεξε να μπει στο μοναστήρι επειδή γεννήθηκε μέσα της το φως του Χριστού», είχε δηλώσει τότε λακωνικά. Οι καταιγιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν τον «εγκλεισμό» της ηθοποιού, η υπερέκθεση του μοναστηριού σε συνδυασμό με τις καταγγελίες που έγιναν κυρίως από τη μητέρα της Λιονάκη είχαν επιδράσει αρνητικά στην ψυχοσύνθεση του ηγούμενου Απόστολου και είχαν ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τη μονή μαζί με την ηθοποιό, η οποία επέστρεψε για λίγο στη μητέρα της και στο πατρικό της διαμέρισμα στο Παγκράτι. Εκείνος παρέμεινε στην Κρήτη όπου ακολούθησε για ένα διάστημα ασκητική ζωή.  Από τη μεριά της και η Ναταλία, το μικρό διάστημα που έμεινε στην πόλη, ακολούθησε μοναχική ζωή. Ντυμένη πάντα στα μαύρα, ζούσε αθόρυβα και μακριά από κοσμικές εξόδους φτιάχνοντας κομποσκοίνια και κεντήματα για να βγάλει τα προς το ζην.

Στο Αλεποχώρι

Η παραμονή της στην πόλη ήταν προσωρινή. Η ηθοποιός έψαχνε να βρει τη μοναστική γαλήνη και σύντομα βρέθηκε ξανά σε μοναστήρι, αυτή τη φορά στο Αλεποχώρι, ενώ και η μητέρα της φαίνεται να αποδέχεται την απόφασή της, αφού πλέον ήταν απόλυτα σίγουρη ότι η Ναταλία έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε. Νοίκιασε, μάλιστα, ένα σπίτι κοντά στη μονή προκειμένου να βλέπει την κόρη της όποτε το επιθυμεί.

Σήμερα, ο αρχιμανδρίτης Απόστολος συνεχίζει το έργο του στο πλευρό της Ορθόδοξης Ιεραποστολής σε Μαδαγασκάρη, Νότια Αφρική (Γιοχάνεσμπουργκ), Τανζανία και Κένυα. Εκεί τον ακολούθησε και η Ναταλία Λιονάκη και έκανε και το όνειρό της πραγματικότητα, αφού εκάρη μοναχή με το όνομα Φεβρωνία, αφήνοντας για πάντα πίσω της τη ματαιοδοξία, τη λάμψη και τα φώτα της υποκριτικής.  

Ο ιερέας Αθανάσιος Αμαντίβα δημοσίευσε στη σελίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κένυας στο Facebook βίντεο στο οποίο η Ναταλία Λιονάκη, με μακριά λυμένα μαλλιά, με λευκό χιτώνα και σκυμμένο το κεφάλι, παρουσιάστηκε στη διαδικασία της μοναχικής κουράς, έχοντας στο πλευρό της τον πνευματικό της πατέρα Απόστολο και τέσσερις μοναχές.
 
Αμίλητη και ταπεινή, μάζεψε τα μαλλιά της κότσο, έβαλε το ζωστικό, το πολυσταύρι, τη δερμάτινη ζώνη, το εξώρασο και, τέλος, τον μανδύα, τα οποία είναι χαρακτηριστικά ενδυματολογικά στοιχεία που συμβολίζουν τη νέκρωση του Χριστού, και χειροτονήθηκε μοναχή. Ως αδελφή Φεβρωνία βρήκε επιτέλους τον ρόλο που την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη.

Πηγή: ProNews.gr



<>



Η Κορεάτισσα γιαγιά Τατιάνα δασκάλα σε σχολείο της Ιαπωνίας μετέφρασε το βίο του Αγίου Νεκταρίου στα Ιαπωνικά


Ἡ γιαγιὰ Τατιάνα, ὅπως τὴν ἀποκαλούσαμε, ἦταν ἀπὸ τὶς πρῶτες γυναῖκες ποὺ ἔλαβαν τὸ ἅγιο Βάπτισμα στὴν Κορέα. Ἦταν κόρη τοῦ συλληφθέντος καὶ ἐξαφανισθέντος ἀπὸ τοὺς Βορειοκορεάτες πατρὸς Ἀλεξέι Κίμ στὶς 9 Ἰουλίου τοῦ 1950. Μὲ τὴν κοίμησή της τελείωσε τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία της ἡ πρώτη γεννιὰ τῶν Ὀρθοδόξων Κορεατῶν.

Τὰ τελευταῖα δέκα χρόνια ζοῦσε στὸ κέντρο ὑπερηλίκων τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Βόριδος στὴν πόλη Τσουντσόν.

Ὅταν τὸ 2010 ἐκδόθηκε ἀπὸ τὶς «Κορεατικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκδόσεις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορέας ἡ βιογραφία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τόσο πολὺ ἄρεσε τὸ βιβλίο στὴν γιαγιὰ Τατιάνα, ὥστε ἄρχισε ἀμέσως, χωρὶς νὰ τὸ πεῖ σὲ κανέναν, νὰ τὸ μεταφράζει στὰ ἰαπωνικά. Ἡ ἀείμνηστη γνώριζε πολὺ καλὰ ἰαπωνικὰ γιατὶ κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἰαπωνικῆς κατοχῆς στὴν Κορέα εἶχε σπουδάσει ἰαπωνικά, ἔμεινε καὶ ἐργάστηκε στὴν Ἰαπωνία καὶ τὸ ἐπάγγελμά της γιὰ πολλὰ χρόνια ἦταν δασκάλα.

Ἕνα χρόνο, λοιπόν, μετὰ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου στὰ κορεατικά, ξαφνικὰ μιὰ μέρα ἡ κ. Τατιάνα Κὶμ ἦρθε στὴν Σεοὺλ καὶ παρέδωσε στὸν Σεβ. Μητροπολίτη Κορέας π. Ἀμβρόσιο σὲ χειρόγραφη μορφὴ τὴν μετάφραση τοῦ βιβλίου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἀπὸ τὰ κορεατικὰ στὰ ἰαπωνικά, καὶ μιὰ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, τὴν ὁποία ζωγράφισε ἡ ἴδια μὲ μολύβι ἀντιγράφοντας τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τῆς κορεατικῆς ἔκδοσης. Ἀμέσως μετὰ τὰ πρῶτα συναισθήματα ἔκπληξης καὶ χαρᾶς, γεννήθηκε ἡ ἐπιθυμία νὰ ἐκδοθεῖ τὸ βιβλίο ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορέας στὰ ἰαπωνικά, γιὰ τὴν πνευματικὴ ὠφέλεια τῶν γειτόνων μας ἀδελφῶν Ἰαπώνων καὶ αὐτῶν ποὺ ζοῦν στὴν Κορέα καὶ κατὰ καιροὺς ἐπισκέπτονται τὶς ἐνορίες τῆς Ὀρθόδοξης Μητρόπολης Κορέας

Ἡ ἀείμνηστη γιαγιὰ Τατιάνα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μετάφραση τοῦ βιβλίου καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἔγραψε καὶ πρόλογο στὸν ὁποῖο ἐξιστορεῖ τὸ πόσο ἄγγιξαν τὴν ψυχή της οἱ περιπέτειες ποὺ ὑπέστη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐν ζωῇ καὶ ὁ τρόπος ποὺ τὶς ἀντιμετώπισε. Καὶ καταλήγει στὴν συγκινητικὴ ὁμολογία ὅτι: «ἐὰν εἶχα γνωρίσει ἀπὸ τὰ νειάτα μου τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, θὰ ἦταν διαφορετικὴ καὶ ἡ δική μου ζωή».

Ἡ γιαγιὰ Τατιάνα προαισθανόμενη τὴν κοίμησή της ἐπικοινωνοῦσε μὲ τοὺς ἁρμόδιους τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου καὶ ρωτοῦσε πότε θὰ ἐκδοθεῖ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Μάλιστα ἀπὸ τὴν πενιχρὴ σύνταξή της ἔστελνε κάθε τόσο καὶ κάποια μικροποσὰ γιὰ νὰ διευκολύνει τὴν ἔκδοση γιατὶ ὅπως ἔλεγε: «θὰ πεθάνω καὶ δὲν θὰ προλάβω νὰ δῶ τὸ βιβλίο τυπωμένο». Ἡ ἔκδοση στὰ ἰαπωνικὰ πραγματοποιήθηκε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2015, ἕνα μῆνα περίπου πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τῆς γιαγιᾶς Τατιάνας. Ὅταν τὸ πῆρε στὰ χέρια της εἶπε τὸ «νῦν ἀπολύεις τὴν δούλη σου, Δέσποτα ἐν εἰρήνῃ».

Καὶ πράγματι. Τὸ πρωὶ τῆς 6ης Μαΐου 2015 ἡ γιαγιὰ Τατιάνα πῆγε στὴν Τράπεζα μὲ τὰ πόδια κι ἐκεῖ ἔπαθε ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο. Τὴν μετέφεραν στὸ νοσοκοκεῖο καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες ὧρες, στὶς 10 τὸ βράδυ, παρέδωσε ἐν εἰρήνη τὸ πνεῦμα της σὲ ἡλικία 93 χρονῶν.

Τὸν τελευταῖο μῆνα πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμησή της εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν Σεοὺλ γιὰ νὰ ἀποχαιρετίσει τοὺς γνώριμους σ᾽ αὐτὴν ἀπὸ τὰ παλιὰ χρόνια πιστοὺς στοὺς ὁποίους ἔλεγε ὅτι: «εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποὺ ἔρχομαι στὸν Ἅγιο Νικόλαο». Ἐπίσης ἐπισκέφθηκε τὸ μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως στὸ Καπιόνγκ γιὰ νὰ δεῖ τὸν σεβαστὸ καὶ ἀγαπητό της Σεβασμιώτατο π. Σωτήριο. Καὶ στὸν Σεβασμιώτατο ἐπανέλαβε τὰ ἴδια περὶ τῆς σύντομης ἀναχώρησής της. Ἀλλὰ καὶ στὴν Μητρόπολη ἔγραψε γράμμα στὸ ὁποῖο ἐξηγοῦσε τὰ περὶ τῆς ταφῆς της καὶ συνάμα ἔστειλε ἕνα ποσὸν γιὰ τὰ ἔξοδα τῆς κηδείας της.

Τὴν Μ. Ἑβδομάδα ἀρρώστησε καί, πρὸς μεγάλη λύπη της ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συμμετάσχει στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες στὸ Μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως, ὅπως εἶχε προγραμματίσει, βρέθηκε στὸ νοσοκομεῖο. Τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως περίμενε ξάγρυπνη μέχρι στὶς 12. Σηκώθηκε μὲ δυσκολία ἀπὸ τὸ κρεβάτι της, βγῆκε ἀπὸ τὸ δωμάτιό της γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει τοὺς ἄλλους ἀσθενεῖς καὶ σ᾽ ἕνα ἀπόμερο σημεῖο τοῦ διαδρόμου ὕψωσε τὰ γεροντικὰ χεράκια της στὸν Οὐρανὸ καὶ ἔψαλε στὰ κορεατικὰ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη!

Ὅταν ἡ ὑγεία της καλυτέρευσε τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου (17/4) ἐπέστρεψε στὸ δωμάτιό της στὴν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Βόριδος, ὅπου μὲ πολλὴ χαρὰ ἔλαβε ἀπὸ τὴν Σεοὺλ τὸ νεοεκδοθὲν βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὰ ἰαπωνικά. Μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς ἀναχωρήσεώς της στοὺς Οὐρανοὺς ἐπικοινωνοῦσε τηλεφωνικῶς μὲ πιστοὺς ἀπὸ τὴν Σεοὺλ μιλώντας γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ φρόντιζε μὲ πολλὴ ἀγάπη στὸν κῆπο τοῦ Ἁγίου Βόριδος καί, βεβαίως, γιὰ τὸ ἀγαπημένο της βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Πόσο χαιρόταν νὰ ἀκούει ὅτι τὸ βιβλίο ἤδη βρίσκεται στὰ χέρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἰαπώνων. Καὶ φυσικὰ πόσο θὰ χάρηκε ὅταν συνάντησε τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ θὰ τὸν εἶδε νὰ λειτουργεῖ στὸ Ἅγιο καὶ Ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο!

Νἄχουμε τὴν εὐχή της καὶ παρακαλοῦμε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο νὰ συνεχίζει τὶς μεσιτεῖες του ὑπὲρ τῶν ἐν Κορέᾳ καὶ ἐν Ἰαπωνίᾳ Ὀρθοδόξων Ἀδελφῶν μας καὶ τὸ βιβλίο του νὰ γίνει γέφυρα καλύτερης πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μεταξύ τους.

Από: Ἀθανασία Δημ. Κοντογιαννακοπούλου, Περιοδικό ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ 2015


<>





Μεταστροφές δολοφόνων προς τη Θεία Εξομολόγηση

Ἀναφέρει ὁ ἀείμνηστος Ἱεροκήρυκας και Πνευματικός Ἀρχιμ. Βενέδικτος Πετράκης (+1961):

«Διά τοῦ κηρύγματος καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως ακυρώθηκαν τουλάχιστον δέκα προγραμματισμένοι φόνοι!

Ἕνας ἀπ᾽ τούς παραιτηθέντες ἀπ᾽ τά φονικά σχέδιά του, μόλις βγῆκε ἀπ᾽ τήν ἐκκλησία μετά τήν ἐξομολόγησι, ἄρχισε νά λέη σέ αὐτούς πού ἦταν στήν πλατεία: “Τρέξτε ὅλοι στόν Πνευματικό νά σᾶς κάνη ἀνθρώπους!”. Ὁ ἴδιος ὄχι μόνο παρετήθηκε ἀπ᾽ τό φόνο καί συγχώρησε τόν ἐχθρό του, ἀλλά κατώρθωσε καί τόν ἔφερε στήν ἐξομολόγησι.

Σ᾽ ἕνα ἄλλο χωριό μία γερόντισσα, τῆς ὁποίας εἶχαν φονεύση τόν μοναχογιό της, ἀμέσως μόλις μετά τήν ἐξομολόγησι βγῆκε ἀπ᾽ τήν ἐκκλησία, ἔσπευσε στό μαγαζί, πλησίασε τόν φονιά τοῦ παιδιοῦ της καί τόν συγχώρησε. Τόν προέτρεψε μάλιστα νά ἐξομολογηθῆ καί ἐκεῖνος! Ὁ φονεύς βαθύτατα συγκινημένος προσῆλθε μετά δακρύων στό Μυστήριο τῆς Ἱ. Ἐξομολογήσεως!

Σ᾽ ἕνα ἄλλο χωριό τῆς ἴδιας περιοχῆς μετανόησαν καί ἐξομολογήθηκαν καί μερικοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔρθει μέ τήν ἐντολή καί τήν ἀπόφασι νά μέ ἐκτελέσουν...».

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Η Εξομολόγηση – Μετάνοια: Το Αντικλείδι του Παραδείσου, εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Αθήνα 2012




<>



Γερμανός γνωρίζει την Ορθοδοξία μέσω Facebook και βαπτίζεται Ορθόδοξος Χριστιανός στην Ελλάδα

Όλα ξεκίνησαν από ένα αίτημα φιλίας! Ένας διάλογος αναπτύχθηκε για έναν περίπου χρόνο μεταξύ ενός Γερμανού και του Κληρικού-φίλου μας που είχε για μεταφραστές του δύο Εκπαιδευτικούς Γερμανικής Φιλολογίας...
Ο “φίλος” Γερμανός ήρθε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κέρκυρα. Γνώρισε από κοντά τους “φίλους” του που μέχρι τότε μόνο από το messenger “ήξερε”....
Συνδέθηκε μαζί τους με πραγματική φιλία και ζήτησε να βαπτιστεί Ορθόδοξος από τον φίλο μας κληρικό...! Τελικά ο Θεός είναι τόσο μεγάλος που κρύβεται ακόμα και στο facebook...

Πηγή: Δημήτρης Ρόδης, https://www.facebook.com/jimmyrodis


<>






Θαυμαστή η μετάνοια του Τζίμη Πανούση


Θαυμαστή η ΜΕΤΑΝΟΙΑ του Τζίμη (Δημητρίου) Πανούση κι αυτό είναι το Θεάρεστο. Κέρδισε τον Παράδεισο. Ευφυής, ανατρεπτικός, πνευματώδης προσωπικότητα με μετάνοια και εξομολόγηση στα τέλη του. Από τις πιό συγκλονιστικές, απρόσμενες ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΕΣ. Ο Θεός να τον αναπαύσει στις Αγκάλες Του!
Είναι γνωστό πως ο Τζίμης Πανούσης, που έχει σπίτι στις Μένητες, έχει μακρά προσωπική σχέση με τον πατέρα Ευδόκιμο. Η απόσταση μικρή Μένητες-Φάλικα. Και η απόσταση αυτή έγινε μικρότερη από την προσωπικότητα του Ευδόκιμου, που πάντα ανοικτός προς όλους δεν κοιτά τις συμβάσεις, αλλά την ουσία των πραγμάτων. Ίσως γι' αυτό ο καλλιτέχνης Τζίμης Πανούσης απόκτησε μέσω του Ευδόκιμου μια σταθερή αναφορά με την ορθόδοξη παράδοση.

Πηγή:

Ομάδα Facebook: Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία, Πολιτισμός


<>








Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ
« Τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ιδιαίτερα βιώματα από εκκλησιαστική ζωή. Στη διάρκεια των σπουδών μου, ένταξη στο χώρο της δογματικής αριστεράς, η οποία – τουλάχιστον τότε – περιλάμβανε στο ¨πακέτο¨ και τη μαχητική αθεΐα. Με κλονισμένη την πίστη, γνωρίζω έναν ομοϊδεάτη συνάδελφο και παντρεύομαι….
Γεννιέται η κόρη μας με σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα. Μεγάλος πόνος, που δίνει και τη χαριστική βολή στα τελευταία ψίχουλα της πίστης μου. Πώς να χωρέσει το μυαλό μου ότι αυτό το πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής;
Στο κόμμα μου λένε: Τα βλέπεις;
 Πού είναι ο Θεός;
Φυσικά το παιδί μας δεν το βαφτίσαμε και ήμασταν περήφανοι με τον πατέρα του ότι σταθήκαμε συνεπείς στις αρχές μας.
 Του δώσαμε το όνομα Μαρία, όταν το δηλώσαμε στο ληξιαρχείο. 
Παρά τις προβλέψεις η Μαρία δε «φεύγει» στους πρώτους μήνες. Μεγαλώνει με το πρόβλημα της καρδούλας της, με μαρτυρικές κρίσεις άπνοιας, με επιπλοκές. Συμβαίνει όμως κάτι το θαυμαστό.
Παρόλο που ζούσε σε μαχητικά αθεϊστικό περιβάλλον, είχε μια ανεξήγητη πίστη στο Θεό, μια ηρεμία, μια καρτερικότητα.
Αντί να τη στηρίζουμε εμείς, μας στήριζε εκείνη!
Οκτώ ετών η Μαρία, και σε μια απέλπιδα προσπάθεια θεραπείας την πάμε στην Αμερική. Εκεί απλώς επιβεβαιώνεται ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.
Γυρίζουμε πίσω χωρίς καμιά πλέον ελπίδα. Όμως το ταξίδι δεν πήγε τελείως χαμένο, γιατί εκεί γνωρίσαμε μια ομάδα Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών, που ήταν συνειδητοί χριστιανοί. Ήταν εθελοντές στον νοσοκομείο.
Μας συμπαραστάθηκαν, και το κυριότερο, ανάπτυξαν μια πολύ δυνατή φιλία με τη Μαρία μας.
Εγώ κι ο άντρας μου τους βλέπαμε με συμπάθεια και κατανόηση.
Δεν μας φαινόταν «φυσιολογικό», άνθρωποι με τέτοια μόρφωση να θρησκεύουν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα η Μαρία συνεχίζει να προσεύχεται και να χαίρεται, όταν η γιαγιά της την πηγαίνει στην Εκκλησία.
Πάει στο γυμνάσιο, Άριστη μαθήτρια. Γλυκύτατο πλάσμα.
Εγώ, μ΄ένα μόνιμο μαχαίρι στην καρδιά! Κάποια μέρα στο σχολείο, σε μια ελεύθερη συζήτηση στο μάθημα των θρησκευτικών, μπροστά σε όλα τα παιδιά, λέει στο θεολόγο:
-Κύριε, δεν είμαι βαφτισμένη, και θέλω τόσο πολύ να βαπτιστώ! Μπορείτε να με βοηθήσετε;
Άφωνος ο καθηγητής.
 Τα παιδιά την πειράζουν:
Καλά εσένα σου δώσανε το όνομα όπως στα σκυλάκια!
 Όχι τους είπε.
Οι γονείς μου με σεβάστηκαν και μου είπαν να επιλέξω εγώ πότε θα βαπτιστώ.
Και τώρα το θέλω πάρα πολύ!
Ο θεολόγος με καλεί στο σχολείο και δειλά με ρωτάει, αν έχω αντίρρηση για τη βάφτιση.
Σκίζεται η καρδιά μου στα δύο.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η αιτία να είναι πικραμένο το κοριτσάκι μου, που ποτέ δεν μου είχε ζητήσει τίποτε.
Και τώρα – μέσω του καθηγητή της - μου ζητούσε μόνο να βαφτιστεί!
Πώς μπορούσα να είμαι τόσο εγωίστρια και εγκλωβισμένη σε ιδεολογίες;
Γυρνάω σπίτι, την αγκαλιάζω κλαίγοντας και της υπόσχομαι ότι θα βαπτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Παρακάμπτοντας θαυματουργικά τη λυσσαλέα αντίρρηση του πατέρα της, βαφτίζεται, σ΄ένα μυστήριο που συγκλόνισε τους λίγους παριστάμενους. Έφτιαξε μόνη της τη λιτή λαμπάδα της,
απάγγειλε το «Πιστεύω», συμμετείχε…
Δύο χρόνια μετά η Μαρία είναι στα 14 και η υγεία της επιδεινώνεται ραγδαία.
Λόγω πνευμονικής υπέρτασης παθαίνει κρίσις με συνεχείς αιμοπτύσεις.
Ένας μαρτυρικός μήνας στο Ωνάσσειο με εξανεμισμένες όλες πια τις ελπίδες.
Το παιδί γαλήνιο, καρτερικό, προσευχόμενο.
Κι εγώ απογοητευμένη απ΄όλες τις ιδεολογίες και τα πολιτικά σχήματα, απλώς είμαι δίπλα της, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω, από πού αντλεί δύναμη.
Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Την παίρνω σπίτι.
Το ήθελε και η ίδια.
 Οι αιμοπτύσεις συνεχίζονται.
Εγώ δίπλα της, μόνο να κλαίω μπορούσα, όταν κοιμόταν.
Σε μια έντονη αιμόπτυση μου λέει:
-Μανούλα, όταν γίνεται κάτι πολύ κακό, ο Θεός δίνει κάτι πολύ μεγάλο. Κι εγώ τώρα περνάω κάτι πολύ κακό, αλλά ο Θεός μου ετοιμάζει κάτι πολύ μεγάλο!
Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε!
ώρα 11 το βράδυ, 12 Νοεμβρίου 1995.
Μια νέα αιμόπτυση την εξάντλησε.
Δύσπνοια και δυσφορία. Η Μαρία μου σταυροκοπιόταν.
Εγώ παρακαλούσα (δεν ξέρω ποιόν) να μην βασανίζεται άλλο.
Στις δύο τα ξημερώματα παθαίνει εγκεφαλικό. Γέρνει το κεφαλάκι της και αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά της. Βλέποντάς την να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, ουρλιάζω: - «Δεν υπάρχει Θεός; Πού είναι ο Θεός;»
Και τότε ανοίγει τα μάτια της, μου ρίχνει ένα κουρασμένο, γαλήνιο βλέμμα και ψιθυρίζει: - Μαμά υπάρχει Θεός!
Και ξανακλείνει τα μάτια της για πάντα, στην αγκαλιά μου.
Στην αγκαλιά του Θεού, ξεκούραστη πια, βαφτισμένη!
Δεν θα περιγράψω την πορεία μου μετά.
Η Μαρία μου έγινε η πνευματική μου μητέρα, ο άγγελος που μεταμόρφωσε την οικογένειά μου, η μεσίτριά μου στον Ουρανό.
Αυτή με βοήθησε να αναστηθώ από τον πνευματικό μου θάνατο. Από τότε η ζωή μου, μόνο με θαύμα μπορεί να παρομοιαστεί.
Οι δωρεές του Θεού τόσο πλούσιες, που δεν τις αντέχω….»
(Ξανθίππη)

Ομάδα Facebook: ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ και ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ, ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ



<>





Η δημόσια ομολογία και μεταστροφή μίας Αφρικανής μάγισσας από την ειδωλολατρία στην Ορθοδοξία στο Κονγκό


Ἀναφέρει ὁ Μητροπολίτης Πενταπόλως Αφρικῆς, Ἰγνάτιος Μαδενλίδης, ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐξωτερική Ἱεραποστολή στο Κονγκό της Αφρικῆς (πρώην Ζαϊρ):

«Ἦταν μεταξύ τῶν ἀκροατῶν αὐτή τή φορά καί μία 25χρονη γυναῖκα. Αἰσθάνθηκε κατάνυξι, συντριβή, ὁρμή γιά μετάνοια. Σηκώθηκε καί σέ ἐπήκοο τῶν συγχωριανῶν της, πού ἄκουγαν τήν ἐκπομπή, ὁμολόγησε:

—Εἶμαι sorcèire (=μάγισσα). Οὔτε ὁ ἄνδρας μου τό ξέρει αὐτό. Θυσίασα τό ἕνα παιδί μου· ἤμουν ἕτοιμη νά θυσιάσω καί τό δεύτερο. Μετανοῶ. Ὁρκίζομαι νά τά ἀπαρνηθῶ ὅλα. Πιστεύω. Θέλω νά βαπτισθῶ γιά νά σωθῶ...

Κατάπληξι! Ἦταν κάτι τό ἀναπάντεχο.

—Σηκωθήκαμε ὅλοι, διηγόταν ὁ ὑπεύθυνος τῶν λίγων Ὀρθοδόξων τῆς Tshibambula, καί κάναμε μιά προσευχή γι᾽ αὐτή τή γυναῖκα. Ἡ ὁμολογία καί ἡ ἀπόφασί της ἦταν ἀληθινή, ἀφοῦ τώρα αὐτή καί ὁ ἄνδρας της περιμένουν καί ἑτοιμάζονται νά βαπτισθοῦν.

Ποιός θά περίμενε ἀπό μία καί μόνη ἀκρόασι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ νά ξεπηδήση μιά τέτοια ἀληθινή μετάνοια (μέ δημόσια μάλιστα ὁμολογία!) καί νά ληφθῆ μιά τόσο δυνατή ἀπόφασι καί ὁρμή πρός τό βάπτισμα;!».



<>




Η μεταστροφή ενός Αφρικανού από την ειδωλολατρεία στην Ορθοδοξία στο Κονγκό και το θαύμα την ώρα της Βαπτίσεώς του

Ἀναφέρει ὁ Μητροπολίτης Πενταπόλως Αφρικῆς, Ἰγνάτιος Μαδενλίδης, ἄλλη μία μεταστροφή ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐξωτερική Ἱεραποστολή στο Κονγκό της Αφρικῆς (πρώην Ζαϊρ):

«Ἦταν εὐκαιρία. Ἦλθε ἱερέας ἀπό τή Kananga στήν Dekeshia τοῦ Κονγκό (πρώην Ζαΐρ). Αὐτό γίνεται κάθε δύο χρόνια περίπου. Θά βάπτιζε τούς Κατηχουμένους καί θά λειτουργοῦσε γιά νά κοινωνήση τούς πιστούς.
Ὁ γέροντας ἤθελε κι αὐτός νά βαπτισθῆ. Τό ἐννοοῦσε νά μή χάση τήν εὐκαιρία.

Πῶς ὅμως;

Εἶχε τά βάσανά του. Ἀνημπόρια. Ὄχι μόνο τά γεράματά του. Ἦταν κι αὐτά ἀνημπόρια. Κυρίως ὅμως τά ἕρμα τά πόδια του. Πρησμένα ἀπό καιρό, τώρα παραῆταν. Οὔτε τά παπούτσια μποροῦσε νά φορέση, ἀλλά καί τό περπάτημα ἦταν βάσανο.

Ὅμως θά πήγαινε νά βαπτισθῆ. Τό ᾽λεγε ἡ καρδιά του, πόθος μακροχρόνιος καί βαθύς, κι ἄς ἔφερναν τήν ἀντίρρησί τους τά πόδια του.

Σύρθηκε. Πῆγε.

Ἦρθε καί ἡ σειρά του. Μπῆκε στά νερά τοῦ ποταμοῦ.

—“Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ... Ἀμήν”.

Μά, τί ἀλλαγή ἦταν αὐτή πού ἔνιωθε;

Θεέ μου, τά πόδια του! Τά δικά του πόδια. Δέν ἦταν πιά ὅπως μέχρι τώρα. Τά πιάνει. Βεβαιώνεται. Δέν ἦταν καθόλου πρησμένα. Καί τά ἔνιωθε πιό δυνατά.

Τά ἔδειξε καί στούς ἄλλους. Τά ἔδειχνε νά τά δοῦνε· νά βεβαιώσουν τό θαῦμα.

Τό γεγονός τῆς ἡμέρας. Τό θαῦμα αὐταπόδεικτο. Ἐνισχύθηκαν οἱ νεοφώτιστοι· τό καυχοῦνταν οἱ πιστοί: “Ἔχουμε δυνατή πίστι. Ἔχουμε ἀληθινή Ἐκκλησία...”».



<>






Η μεταστροφή μίας Αγγλίδας Καθηγήτριας Πανεπιστημίου στην Ορθοδοξία από την γνωριμία της με τον Άγιο Αμφιλόχιο Μακρή της Πάτμου (+1970)


«“Ὅταν τό 1969”, ἀφηγεῖται ἕνα πνευματικό του τέκνο, “εἴχαμε πάει στήν Πάτμο, ἦταν ἐκεῖ μία Ἀγγλίδα Καθηγήτρια Πανεπιστημίου, ἡ ὁποῖα εἶχε γνωρίσει προηγουμένως τόν Γέροντα Ἀμφιλόχιο Μακρῆ τῆς Πάτμου (+1970) καί χάρι σ᾽ αὐτόν εἶχε γίνει Ὀρθόδοξη. Ὅταν τή ρωτήσαμε τί ἦταν αὐτό πού τήν ἔκανε νά μεταστραφῆ στήν Ὀρθοδοξία, μᾶς ἀπάντησε: ‘Δύσκολη ἡ ἐρώτησί σας. Ἄν, ὅμως, ἐπιμένετε νά σᾶς τήν ἀπαντήσω, σᾶς λέω ὅτι γιά μένα Ὀρθοδοξία εἶναι αὐτός ὁ Γέροντας’».



<>




Όταν οι Χάρε Κρίσνα επισκέφτηκαν τη Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου

Η διήγηση που ακολουθεί αναφέρεται στη θαυμαστή επίσκεψη που πραγματοποίησε στον Όσιο Σέργιο του Ράντονεζ η ορθόδοξη χριστιανή Ξένια με ασυνήθιστη παρέα. Την παραθέτουμε όπως την έχει διηγηθεί η ίδια:

– Έχω μια υπέροχη φίλη που ονομάζεται Άννα. Στη διάρκεια της επικοινωνίας μας κατάλαβα ότι είναι Χάρε Κρίσνα. Επειδή όμως προσπαθώ να βλέπω πρώτα απ' όλα τις προσωπικές ποιότητες ενός ανθρώπου και το αν έχουμε αμοιβαίο ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον, δεν με προβληματίζει ούτε το φύλο ούτε η θρησκεία ούτε η ηλικία. Η Άννα είναι απίστευτα όμορφη και έξυπνη. Γίναμε φίλες. Ωστόσο, έθεσα αμέσως σαφή όρια: η φιλία είναι φιλία, αλλά η πίστη μου είναι η ορθόδοξη.

Την εποχή της πανδημίας είχε προκληθεί μια κοινή ομαδική συνομιλία στο διαδίκτυο, στην οποία με προσκάλεσε η Άννα. Πριν από μένα σε αυτή τη συνομιλία συμμετείχαν μόνο κοπέλες Χάρε Κρίσνα. Εκεί συζητούσαμε διάφορα γυναικεία θέματα, αλλά εγώ δεν συμμετείχα πάντα. Αν συζητούσαν, για παράδειγμα, συνταγές μαγειρικής, συμμετείχα στη συζήτηση, αλλά όταν η συζήτηση έκλινε προς κάτι πιο θρησκευτικό, απείχα. Πρέπει να σημειώσω ότι δεν ήταν οι γνωστοί Χάρε Κρίσνα που κυκλοφορούν στους δρόμους με πορτοκαλί ρούχα και εξυμνούν τον Κρίσνα με τραγούδια. Ήταν εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι.....

***

Για ένα διάστημα δεν ήμουν ενεργή και δε συμμετείχα σε συζητήσεις. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια των διακοπών του Ιανουαρίου, η Άννα μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν θα μπορούσα να συμμετάσχω σε βιντεοδιάσκεψή τους και να μιλήσω για έναν ιερό τόπο, ή ακόμα καλύτερα, έναν άγιο, στο πλαίσιο της δικής μου «πνευματικής παράδοσης», όπως είπε. Ομιλίες ετοίμαζαν και άλλες κοπέλες. Χωρίς δεύτερη σκέψη, συμφώνησα.

Είχα στη διάθεσή μου μια μέρα για να προετοιμαστώ. Άνοιξα το διαδίκτυο, διάβασα διάφορες πηγές, εκτύπωσα φωτογραφίες και ετοίμασα μια εισήγηση με θέμα τη Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου και τον Όσιο Σέργιο του Ράντονεζ. Είχα προετοιμαστεί να μιλήσω για τον Άγιο και για τα θαύματα που είχαν συμβεί στη ζωή μου με τις πρεσβείες του Αγίου. Προσέγγισα το ζήτημα δημιουργικά: ετοίμασα το κείμενο και τις φωτογραφίες, ντύθηκα όμορφα και επέλεξα ένα πολύ γραφικό τοπίο για φόντο. Τελικά, η δική μου εισήγηση κάλυψε 40΄ λεπτά από τα 60΄ που διήρκησε η όλη τηλεδιάσκεψή μας. Δύο ακόμη γυναίκες μίλησαν για τους δικούς τους «αγίους» Χάρε Κρίσνα, αν μου επιτρέπεται η έκφραση.

Όταν μιλούσα για τον Όσιο, έβλεπα το ειλικρινές ενδιαφέρον τους. Άκουγαν με προσοχή, έκαναν ερωτήσεις και εγώ απαντούσα όσο καλύτερα μπορούσα, περισσότερο από την καρδιά μου, διευκρινίζοντας ότι δεν είμαι ειδικός και ότι δεν γνωρίζω πολλά πράγματα σε βάθος.

Αυτή η διαδικτυακή συνάντηση είχε γίνει μεσημέρι. Το βράδυ η Άννα μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Ξέρεις, τα κορίτσια έχουν τόσο πολύ ενθουσιαστεί από την εισήγησή σου, τους προκάλεσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα ώστε θέλουν να σου ζητήσουν να οργανώσεις μια εκδρομή στη Λαύρα, όσο διαρκούν οι διακοπές του Ιανουαρίου. Είναι έτοιμες να οργανωθούν, ίσως να έρθουν και με τα παιδιά τους. Θέλεις να το συζητήσουμε και να σχεδιάσουμε το ταξίδι μας; Θέλουν να δουν τη Λαύρα, ίσως και να προσκυνήσουν. Θα μπορούσες να το οργανώσεις, αν έχεις χρόνο και αν ευκαιρείς;»

Τελικά, χωρίς δεύτερη σκέψη, ενθουσιασμένη καθώς ήμουν, συμφώνησα.

Στη συνέχεια ένιωθα ακόμα και σωματικά τη χάρη να εκχέεται. Κυριολεκτικά μέσα σε λίγες ώρες κατάφερα να έρθω σε επαφή με ταξιδιωτικό γραφείο, να συντονίσω το πρόγραμμα με όλα τα κορίτσια, να τους υποδείξω τη θέση στάθμευσης, να κλείσω τραπέζια σε ένα καλό εστιατόριο κοντά στη Λαύρα. Και όλα αυτά μαζί με τα παιδιά μας.

Ορίσαμε την ημερομηνία κυριολεκτικά για τη μεθεπόμενη μέρα. Το επόμενο πρωί, όλες επιβεβαίωσαν τη συμμετοχή τους στο ταξίδι. Έμεινα έκπληκτη από το μέγεθος της ομάδας που είχε προκύψει. Τελικά, ήρθαν όλες.

Την ημέρα που ταξίδευα στη Λαύρα είχα πρόβλημα με το παμπρίζ, επειδή την προηγούμενη μέρα είχα μπερδευτεί και αντί για αντιπαγωτικό είχα βάλει υγρό που πάγωνε (εκείνη την εποχή είχαμε πολλή παγωνιά, συνηθισμένη τέτοιες μέρες τον Ιανουάριο). Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να φτάσω στη Λαύρα. Χιόνιζε αρκετά έντονα και ήταν πολύ προβληματική η οδήγηση. Στο τέλος θα εξηγήσω γιατί δίνω έμφαση σε αυτό.

Όταν φτάσαμε στις θέσεις στάθμευσης, βγήκα από το αυτοκίνητο αρκετά εκνευρισμένη: είπα στα κορίτσια ότι το «αντιπαγωτικό υγρό» είχε παγώσει και δυσκολευόμουν πολύ να οδηγήσω, καθώς χιόνιζε και στο δρόμο συνέχεια έπεφταν λάσπες.....

Πήγαμε στο ταξιδιωτικό γραφείο. Τα κορίτσια ήταν σε μεγάλα κέφια, αν και ένιωθαν λίγο αμήχανα σε άγνωστο περιβάλλον. Ταυτόχρονα, όμως, όλη η μέρα κύλησε σαν να μας υποδεχόταν ο ίδιος ο Όσιος και η Παναγία να μας σκέπαζε με το Ωμοφόριό της: όλα ήταν ξεκάθαρα, σαφή, κατανοητά και πάρα πολύ ενδιαφέροντα.

Στη Λαύρα μας ξενάγησε ένας πολύ ευχάριστος μοναχός. Η καλοσύνη έμοιαζε να ξεχειλίζει από κάθε πτυχή του ράσου του. Η διήγησή του περνούσε μέσα από την ψυχή του και αυτό ήταν κάτι που μας χαροποιούσε πολύ. Ο μοναχός μας ξενάγησε σε όλες τις εκκλησίες της Λαύρας. Ανεβήκαμε στο καμπαναριό. Πέρα από αυτό, μας βοηθούσε όλους πολύ διακριτικά: έδινε χέρι σε γυναίκες, έδενε τα κασκόλ των παιδιών, γενικώς συμπεριφερόταν λες και τον είχε επισκεφτεί η οικογένειά του!

Μαζί μας ήταν και τα παιδιά μας, ο έφηβος γιος μου και τα μικρότερα παιδιά των άλλων. Ήταν αστείο να βλέπω το γιο μου που τα έβαζε στη σειρά και τα οδηγούσε λες και ήταν ομαδάρχης.

Κάναμε βόλτα και μετά πήγαμε να προσκυνήσουμε τα λείψανα.

Παρακολουθούσα διακριτικά τις φίλες μου: το ενδιαφέρον ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Εγώ, όμως, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό που συνέβαινε ήταν αλήθεια. Προσκυνήσαμε. Οι συντρόφισσές μου όλο και ρωτούσαν πώς να το κάνουν σωστά. Ο ξεναγός μοναχός και εγώ απαντούσαμε όσο μπορούσαμε πιο απλά.

Όταν βγαίναμε από τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας, όπου αναπαύονται τα λείψανα του Οσίου, συναντήσαμε έναν μοναχό, ο οποίος τιμάται ως γέροντας. Ο ξεναγός μάς οδήγησε κοντά του και μας είπε: «Ευλογηθείτε!» Τα κορίτσια με κοιτούσαν με ερωτηματικό στα μάτια, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει «να ευλογηθούν». Τους το εξήγησε ο μοναχός και ο γέροντας μας ευλόγησε με το σημείο του σταυρού. Μετά από αυτό, οι συντρόφισσές μου χαλάρωσαν τελείως.

Κάναμε ακόμα αρκετές βόλτες στη Λαύρα. Πήραμε αγιασμό για να τον πάρουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο. Παρόλο που έκανε πολύ κρύο, υπήρχε μια υπέροχη ενότητα μέσα στην παρέα μας, σαν να ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια που είχε έρθει στη Λαύρα.

Από τη Λαύρα κατευθυνθήκαμε σε εστιατόριο, όπου είχαμε κρατήσει τραπέζι. Είχαμε ωραία συζήτηση και υπέροχο γεύμα. Στο συγκεκριμένο εστιατόριο υπάρχει ξεχωριστό παιδικό δωμάτιο και ο γιος μου, όταν τελείωσε το φαγητό του, πήρε τα παιδιά και πήγε μαζί τους εκεί. Τα παιδιά έπαιζαν πολύ χαριτωμένα. Βρήκαν μόνοι τους διάφορα παιχνίδια. Μια από τις γυναίκες της παρέας μας, η Βερόνικα, με μεγάλη έκπληξη παρατηρούσε τα δικά της μικρά παιδιά να είναι απίστευτα υπάκουα και να παίζουν με τόσο ενδιαφέρον με το γιο μου.... Κανένα παιδί δεν είχε κινητό στο χέρι. Πίναμε τσάι, τρώγαμε νόστιμες πίτες. Όλα ήταν υπέροχα.

Καθόμασταν για πολλή ώρα, συζητούσαμε, ανταλλάσσοντας τις εντυπώσεις μας, και δεν θέλαμε καθόλου να φύγουμε. Παρακολουθούσα επίσης μια άλλη κοπέλα, τη Μαρίνα, η οποία φαινόταν να έχει βυθιστεί στον εαυτό της, στις ανησυχίες της. Καθόταν σιωπηλή και κάτι σκεφτόταν.

Μόλις βγήκαμε έξω, άρχισε να πέφτει παραμυθένιο χιόνι: έπεφταν αργά-αργά λευκές νιφάδες.... Οπότε, αρχίσαμε όλοι να παίζουμε χιονόμπαλες, κάναμε τσουλήθρα, γίναμε λες και ήμασταν χιονάνθρωποι. Και δεν θέλαμε καθόλου να φύγουμε...

Αλλά η ώρα περνούσε. Είχε νυχτώσει κιόλας, αφού περάσαμε όλη την ημέρα στο Σέργιεβ Ποσάντ. Είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματα και τη διάθεση που είχαμε. Ήταν απλώς υπέροχα, παραμυθένια, ζεστά, οικογενειακά, πολύ εγκάρδια, πολύ φιλόξενα.

Νομίζω πως ο Κύριος τα κανόνισε όλα έτσι, αφού στα πρώτα βήματά σου σε έχει συνέχεια στην αγκαλιά Του. Όλοι έχουμε βιώσει αυτή την εμπειρία: να μην αντιμετωπίζεις λύπες, αλλά να προχωράς μέσα από χαρές, λες και τα πάντα είναι στρωμένα με πούπουλα.

Προς το τέλος, όλοι κουράστηκαν λίγο και άρχισαν σιγά-σιγά να αποχωρούν. Μπήκα και εγώ στο αυτοκίνητο με τις ανησυχίες μου: «Λοιπόν, πώς πάω τώρα;! Εδώ ήρθα με το φως της ημέρας, τώρα, όμως, πρέπει να οδηγήσω πάνω από 100 χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο στο σκοτάδι και χωρίς «αντιπαγωτικό»!»

Και τότε πατάω το κουμπί για να καθαρίσω τα τζάμια και το παγωμένο «αντιπαγωτικό»... ξεπάγωσε! Παρά το γεγονός ότι ο παγετός ήταν πολύ ισχυρός, πάνω από 20 βαθμούς υπό το μηδέν, αν και όλοι μας κατά κάποιο τρόπο δεν τον αισθανθήκαμε.

Πήρα το κινητό μου, ενεργοποίησα τους υαλοκαθαριστήρες και τράβηξα βίντεο από το παρμπρίζ για να το στείλω στα κορίτσια: «Κοιτάξτε, το «αντιπαγωτικό» ξεπάγωσε!» Αυτές ήξεραν ότι το πρωί είχα πρόβλημα με αυτό. Αυτό το βίντεο το έστειλα στην κοινή μας ομαδική συνομιλία. Σιωπή. Καμία απάντηση... Περίπου μια ώρα μετά, τα κορίτσια άρχισαν να στέλνουν πλήθος μηνυμάτων για το πόσο γοητευμένες ήταν, πόσο είχαν αλλάξει όλες τους οι ιδέες για τη «βαρετή Ορθοδοξία», πόσο πραγματική ευλογία ήταν. Το «αντιπαγωτικό» συζητιόταν για μια εβδομάδα ακόμα.... Γενικώς έγραφαν τις εντυπώσεις τους για πολύ καιρό ακόμα: και τι υπέροχος μοναχός που ήταν, και τι ευχάριστο άρωμα έβγαινε από τα λείψανα του Οσίου, και πόσο πολύ τους άρεσαν όλα εκείνη την ημέρα, και πολλά άλλα.

***

Πέρασε ο καιρός. Μου τηλεφώνησε η Άννα και μου είπε ότι η Βερόνικα και η Μαρίνα .... βαπτίστηκαν. Δύο μήνες μετά από εκείνο το ταξίδι, η Βερόνικα βαφτίστηκε πρώτη και ακολούθησε η Μαρίνα.

Στη συνέχεια και η ίδια η Άννα μου ζήτησε να την βοηθήσω να διαλέξει σταυρό για βάπτιση. Την επόμενη κιόλας μέρα της έδωσα έναν σταυρό, έναν πολύ όμορφο σταυρό με σμάλτο.

Τώρα δεν επικοινωνούμε πολύ συχνά, απλώς συγχαίρουμε η μια την άλλη για τις γιορτές. Όλες είναι πολύ απασχολημένες, όπως μάλλον όλοι οι ενήλικες με οικογένειες. Αλλά αναπολώ στη μνήμη μου εκείνο το ταξίδι μας και συνειδητοποιώ ότι τα κορίτσια είχαν τόσο εντυπωσιαστεί που αυτό το ταξίδι και μόνο ήταν αρκετό για να πάρουν μια τόσο καίρια απόφαση. Αν και, ίσως κάτι θα είχε προηγηθεί και το ταξίδι ήταν απλώς η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Όμως, εκείνη η μέρα ήταν ξεχωριστή. Το δηλώνω υπεύθυνα.

Τη διήγηση της Ξένιας κατέγραψε η Ευγενία Καλατσίχινα


<>




«Άνοιξέ μου, Κύριε, πού είσαι; Πού είναι η Εκκλησία Σου;»

Ιστορία του Εφραίμ από το Αμβούργο

Μία αναγνώστρια μας έστειλε μια ιστορία από τη Γερμανία, που έχει σημασία να τη δημοσιεύσουμε. Ακολουθεί το συνοδευτικό σημείωμά της:«Χριστός Ανέστη! Σας στέλνω μια ιστορία, που μπορεί να φανεί χρήσιμη για την ιστοσελίδα σας. Μου τη διηγήθηκε μία γνωστή μου από το Αμβούργο. Κάποιοι νεαροί Γερμανοί, κάτω των 20 ετών, βαπτίστηκαν τη Μεγάλη Εβδομάδα στην ενορία τους. Οι νεαροί αναζητούσαν τον Χριστό και την αλήθεια. Ακολουθεί μια ιστορία για έναν από αυτούς:

​Ένα εκπληκτικό πράγμα: Ένας από τα νεοβαπτισμένα αγόρια μας έχει ανεβάσει ένα βίντεο στο Διαδίκτυο, αλλά είναι στα Γερμανικά. Ο Εφραίμ διηγείται το πώς προσήλθε στην Ορθοδοξία: Freier Christ wird Orthodox!

Θα μεταφράσω εν συντομία την ιστορία του: Ο Εφραίμ λέει ότι πριν από 7 χρόνια άρχισε ν’ αναζητά τον Θεό και πήγε σε κάποια ασποσχισμένη χριστιανική Εκκλησία, η οποία τηρούσε τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή και στη συνέχεια προσκολλήθηκε στους Ευαγγελιστές. Ήταν ζηλωτής του Χριστιανισμού, πήγαινε σε κύκλους μελέτης της Βίβλου, επιχειρηματολογούσε κι έγραφε σε ιστολόγια. Κάποτε, ένας από τους ευαγγελικούς που γνώριζε ασπάστηκε ξαφνικά τον Καθολικισμό και αυτό το γεγονός για τον Εφραίμ υπήρξε ένα σοκ. Επειδή οι καθολικοί είναι σχεδόν παγανιστές, προσεύχονται στην Παναγία, έχουν ιερείς κ.λπ. και οι ορθόδοξοι έχουν τα ίδια, με μόνη διαφορά που οι ιερείς έχουν ωραία γένια.

Άρχισε να συζητά με καθολικούς και παρατήρησε ότι δεν ήταν τόσο εύκολο να τους νικήσει σε συζητήσεις πάνω στα θεολογικά θέματα. Από αυτούς άκουσε για πρώτη φορά για την ιστορία της Εκκλησίας και τους Αγίους Πατέρες, άρχισε να ψάχνει για πληροφορίες και συνειδητοποίησε ότι πραγματικά δεν γνώριζε τίποτα για τον Χριστιανισμό! Τα λόγια του Χριστού για την Εκκλησία: «Επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16:18) δεν τον άφησαν να ησυχάσει: Για ποια Εκκλησία μιλάει ο Χριστός; Πού είναι αυτή η Εκκλησία; Επειδή ο λόγος του Θεού είναι αναλλοίωτος, άρα κάπου πρέπει να υπάρχει αυτή η Εκκλησία, την οποία ο ίδιος ο Χριστός δημιούργησε, και όλα πρέπει να είναι όπως τα ίδρυσε... Έτσι, αναζητώντας, βρήκε την Ορθοδοξία και συνειδητοποίησε ότι εδώ δεν υπάρχει διακοπή της παράδοσης.

Όταν ήρθε για πρώτη φορά στην ακολουθία μας, όλα του φάνηκαν παράξενα: Οι πιστοί να φιλάνε «εικόνες», οι γυναίκες να φορούν μαντήλια, να προσεύχονται για τους νεκρούς -τι σημαίνουν όλ’ αυτά; Αλλά στη συνέχεια διάβαζε πολύ, συζητούσε, μελετούσε και σιγά-σιγά άρχισε να καταλαβαίνει ότι αυτό είναι το σωστό πνεύμα, έτσι πρέπει να γίνεται στην Εκκλησία του Χριστού.

Προσευχήθηκε στον Κύριο με τα εξής λόγια: «Αποκάλυψέ μου, Κύριε, πού είσαι; Πού είναι η Εκκλησία Σου, για την οποία μίλησες; Όχι με το δικό μου θέλημα, αλλά όπως Εσύ το θέλεις...».

Εμένα προσωπικά μου έκαναν εντύπωση τα λόγια του Εφραίμ για την απόφασή του ν’ ασπαστεί την Ορθοδοξία. Εκείνος είπε:

«Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου. Ακόμη και κάπου βαθιά μέσα μου δεν το ήθελα, γιατί είναι αδύνατο να είσαι ορθόδοξος, είναι κάτι το υπεράνθρωπο. Είναι δυνατόν να γίνεις και να είσαι ορθόδοξος μόνο με τη βοήθεια του Θεού.

Στο βίντεο, από πίσω του στέκεται η σύζυγός του μ’ ένα κερί στο χέρι. Βαφτίστηκαν μαζί.

Να βοηθήσει ο Θεός τον Εφραίμ να συνεχίσει να είναι ένας ζηλωτής, ειλικρινής χριστιανός!

https://gr.pravoslavie.ru/160649.html

<>.



Ο Ορθόδοξος Γάλλος π. Lev Gillet αναφέρει: «Κάποτε, σέ μιά σύναξι προσευχῆς, πῆρε τό λόγο μιά νεαρή κοπέλα κάι, χωρίς πολλούς προλόγους, εἶπε:
—Κύριε, Σ᾽ εὐχαριστῶ πού ὁ πατέρας μου εἶναι ἀλκοολικός.
Ἡ φράσι προκάλεσε ἔκπληξι στούς παρισταμένους καί κάποιος τῆς εἶπε:
—Εὐχαριστεῖς; Μᾶλλον θά ἤθελες νά παρακαλέσης τό Θεό νά ἀπαλλάξη τόν πατέρα σου ἀπ᾽ τό πάθος του· ἀλλά δέν ταιριάζει ἐδῶ εὐχαριστία!
Ἡ κοπέλα ἀπάντησε:
—Ὄχι, πράγματι εὐχαριστῶ τό Θεό γιά τόν ἀλκοολισμό τοῦ πατέρα.
Καί ἐξήγησε τό γιατί:
—Προφανῶς ὁ Θεός δέν ἐγκρίνει τήν κατάστασι αὐτή καί θέλει νά τόν ἐλευθερώση ἀπ᾽ τήν ἐξάρτησι. Ὡστόσο, στήν περίπτωσι αὐτή, ὁ ἀλκοολισμός εἶχε καί κάποια θετικά ἀποτελέσματα. Καθώς ὑπέκυψε στό πάθος αὐτό, ἄρχισε νά δίνη μιά νέα διάστασι στή ζώη του· δημιούργησε μιά νέα σχέσι μέ τό Θεό, ὄχι ἐνοχική, ἀγχώδη καί ἐχθρική, ἀλλά σχέσι ὅπου κυριαρχεῖ ἡ τρυφερότητα καί ἡ ἀπελευθερωτική καί λυτρωτική πρόθεσι τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά καινούργια σχέσι ἀναπτύχθηκε καί ἀνάμεσα στόν πατέρα καί στήν κόρη· μιά νέα στάσι γεννήθηκε, γεμάτη προσοχή, φροντίδα καί συμπόνια. Ἐπιπλέον, ἐκφράζοντας τήν εὐγνωμοσύνη της πρός τό Θεό γιά τόν ἀλκοολισμό τοῦ πατέρα της, ἡ κοπέλλα ἄνοιξε νέους δρόμους ἀνάμεσα στόν πατέρα καί στούς παρευρισκομένους, διότι καθένας τους τοῦ ἔδωσε  μιά θέσι στήν καρδιά καί στή συμπάθειά του.
Ἔτσι μιά μεγάλη πληγή γίνεται αἰτία νά ἐκκολαφθοῦν —ὄχι μέσα της, ἀλλά γύρω της— στοιχεῖα θετικά, μονοπάτια ἀπ᾽ ὅπου μπορεῖ ὁ Θεός νά παρέμβη. Ἡ κοπέλλλα ἐκφράζει τό “εὐχαριστῶ” της διότι, διαισθητικά, γνωρίζει ὅτι ὁ ἀλκοολισμός τοῦ πατέρα της ἦταν ἀναπόσταστο κομμάτι ἑνός σχεδίου τό ὁποῖο ἐπέτρεψε ὁ Οὐράνιος Πατέρας. Ἦταν μιά στιγμή τῆς θεϊκῆς πρόνοιας καί προθέσεως, ἡ ὁποία θά κατέληγε σέ λύτρωσι καί ἐλευθερία. Ὁ ἀλκοολισμός, ἄν καί εἶναι κάτι πού οὔτε θέλει οὔτε ἐπιδοκιμάζει ὁ Θεός, δέν ἦταν παρά μιά στιγμή ἐνταγμένη στήν πορεία τῆς ζωῆς, μιά παράκαμψη στή ζωή τοῦ πατέρα πρός τήν ἐλευθερία»(ΑΨ, 9).

<>.




Ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας θεραπεύει δαιμονισμένη στον Καναδά και έπειτα εκείνη του ζητάει να εξομολογηθεί

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας:

“Είχα πάει στον Καναδά και εκεί μίλησα στην Ελληνική ομογένεια, για τον διάβολο, για το πώς μάς ξεγελά και μάς υποσκελίζει στην αμαρτία. Όταν τελείωσα την ομιλία και έφευγε ό κόσμος από το χώρο όπου έγινε ή ομιλία, ξαφνικά άρχισε να γίνεται ένας μεγάλος σαματάς. Ήρθαν κάποιες κυρίες τότε και με ενημέρωσαν ότι κάποια μεγαλοκυρία είχε δαιμονιστεί. Φώναζε και ούρλιαζε ή δαιμονισμένη λέγοντας λόγια για μένα:

Με φανέρωσε αυτός ό άνθρωπος, με έβγαλε στη φόρα. Τί γυρεύει εδώ στον Καναδά; Ήρθε να πάρει τούς δικούς μου, τούς οποίους είχα καλά δεμένους. Θα του κάνω κακό και θα τον εκδικηθώ και πολλά άλλα παρόμοια έλεγε ή δαιμονισμένη.

Την μετέφεραν σέ ένα δωμάτιο. Και μόλις λίγο ηρέμησε, πήγα και την συνάντησα. Είχε κλειστά τα μάτια και έτρεμε σαν το ψάρι. Κατά το χρέος μου άνοιξα το Ευχολόγιο, φόρεσα το πετραχήλι μου και της διάβασα τις ευχές του Μεγάλου Βασιλείου και όταν τελείωσα, άνοιξε τα μάτια, σταμάτησε να τρέμει και με λέει:

Πάτερ, θέλω να εξομολογηθώ! Πράγματι την εξομολόγησα. Ή κοπέλα αυτή είχε δαιμόνιο για πολλά χρόνια, αλλά δεν είχε εκδηλωθεί μέσα της. Κοινωνούσε, εκκλησιαζόταν κανονικά, αλλά δεν γνώριζε oτι ήταν δαιμονισμένη.

Με αφορμή όμως εκείνη την ομιλία πού είχα κάνει εκδηλώθηκε το δαιμόνιο πού είχε.
Πολλοί πού ήταν παρόντες στο σκηνικό με την δαιμονισμένη, ωφελήθηκαν πολύ και άνθρωποι πού δεν πίστευαν στα δαιμόνια και στον διάβολο, πίστεψαν στην ύπαρξη των πονηρών πνευμάτων από το περιστατικό αυτό.

Το περιστατικό απλώθηκε πολύ γρήγορα στην ευρύτερη περιοχή και με πήραν τηλέφωνο και από τις Η.Π.Α να πάω και εκεί στην ομογένεια να τούς μιλήσω και να τούς εξομολογήσω. Έτσι με τη Χάρη του Θεού πήγα και σέ εκείνους τούς ανθρώπους και βοηθήθηκαν και εκείνοι”.

Από το βιβλίο: Ο Θεός Είναι Μαζί μας, Εμείς Είμαστε Μαζί Του;, εκδ. Ορθόδοξη Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2015

ANT.

<>.




Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν Σαλός της Γεωργίας (+1995) οδηγεί δύο γυναίκες “Μάρτυρες του Ιεχωβά” στην Ορθοδοξία και γίνονται Μοναχές

Μια φορά πήγαν στον Γέροντα δύο γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις έστειλαν για να δουν αν ο π. Γαβριήλ θα τις έφερνε στην οδό της αληθείας. Όταν μπήκαν στο κελί, ο π. Γαβριήλ, με ένα μυστηριώδες ύφος στη φωνή του, φώναξε:

—Ήρθε το χαλάζι και βρήκε την πέτρα!

Μετά άρχισε να κλαίει για πολλή ώρα. Οι γυναίκες, μην αντέχοντας άλλο, τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε.

—Πώς να μην κλαίω; Για όλους τους χριστιανούς η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών είναι ανοιχτή, όμως εγώ από τις αμαρτίες μου δεν μπορώ να μπω! Κι αυτοί οι Ιεχωβάδες, πέντε εκατομμύρια στον κόσμο, λένε ότι θα σωθούν μόνο 144 χιλιάδες. Αυτοί έχουν πιάσει όλες τις θέσεις, κι εμένα ποιος θα με βάλει μέσα;

Οι γυναίκες τα έχασαν. Δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν.Ύστερα τους μίλησε για την πλάνη στην οποία βρίσκονταν, τους δίδαξε την ορθή πίστη και, τέλος, έγιναν μοναχές στο μοναστήρι Μπόδμπε.

Η Μτσχέτα και η γύρω περιοχή είναι γεμάτη με εκκλησίες και μοναστήρια, όπου οι προσκυνηματικές εκδρομές είναι συνηθισμένες. Μια μέρα η αυλή του μοναστηριού Σαμτάβρο γέμισε παιδικές φωνές. Η ανυπόμονη φύση των παιδιών τα έκανε να τρέχουν παντού. Οι δάσκαλοι δυσκολεύονταν να τα συμμαζέψουν. Ένα μόνο παιδί στεκόταν παράμερα. Πλησίασε την πόρτα της εκκλησίας, γύρισε αμέσως προς την πύλη για να βγει, και μετά πάλι, σαν κάποιος να το τραβούσε πίσω, κοίταζε την εκκλησία με βουρκωμένα μάτια. Ο π. Γαβριήλ καθόταν πάνω στις σκάλες και τα παρακολουθούσε όλα. Ξαφνικά έβαλε μια δυνατή φωνή και τα παιδιά από την τρομάρα τους μπήκαν στο ναό. Τότε ο Γέροντας είπε στην Ταμάρη που ήταν δίπλα του:

—Το παιδί αυτό που κάθεται μόνο του είναι Ιεχωβάς, όπως και οι γονείς του. Και βλέπεις τι κάνει ο Πονηρός; Δεν το αφήνει να μπει στην εκκλησία! Αλλά ούτε η χάρις του Κυρίου το αφήνει να βγει έξω.
Τότε ο Γέροντας το σταύρωσε, και το παιδί, σαν να ελευθερώθηκε από βαριές αλυσίδες, ξέγνοιαστο και χαρούμενο, μπήκε στο ναό. Αφού όλα τα παιδιά προσκύνησαν, βγήκαν ήρεμα από την εκκλησία. Ο π. Γαβριήλ, γελώντας, είπε τότε στην Ταμάρη:

—Ήρθαν αγριοκάτσικα και φεύγουν αρνιά!

Ο π. Γαβριήλ δεν επέτρεπε στα πνευματικά του παιδιά να μιλάνε με αιρετικούς γιατί έτσι άνοιγαν επικοινωνία με το κακό. Μια μέρα, δύο Ιεχωβάδες πήγαν σε ένα γειτονικό μου σπίτι κι οι γείτονες κάλεσαν εμένα να τους μιλήσω. Τους μίλησα, αλλά αυτοί δεν ήθελαν να καταλάβουν τίποτα. Εγώ βιαζόμουν να πάω στον π. Γαβριήλ και τους άφησα. Στον Γέροντα δεν έκανα λόγο καθόλου γι’ αυτό. Κάποια στιγμή όμως μου είπε:

—Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κάνεις κήρυγμα στους Ιεχωβάδες; Δεν είσαι απόστολος. Όποιος επιτρέπει σε αιρετικό να μπει στο σπίτι του, για να του μιλήσει για την ορθή πίστη, βάζει μέσα τον Πονηρό, και πώς μετά θα βγει από εκεί; Εσύ είχες καμιά ευλογία από ιερέα να κάνεις κήρυγμα; Όταν μιλάς με αιρετικούς, πρέπει να αποκαλύπτεις τα λάθη τους. Όμως εσύ άρχισες να μιλάς αλαζονικά, λέγοντας πως εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε πιο δυνατοί. Έτσι οδηγήθηκες από τον Πονηρό στην αμαρτία της υπερηφάνιας. «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας υμών έμπροσθεν χοίρων, μηδέ καταπατήσωσιν αυτούς έν τοις ποσίν αυτών καί στραφέντες ρήξωσιν υμάς».

Στους αιρετικούς δεν κάνει να μιλάς, γιατί τους δίνεις αφορμή να βλασφημούν περισσότερο τον Κύριο. Αν ο μουσουλμάνος τηρεί τις δέκα εντολές, θα τον ευλογήσει ο Θεός και θα του φανερώσει το δρόμο προς την αλήθεια και έτσι θα στραφεί προς την Ορθοδοξία. Όπως ο απόστολος Παύλος που τηρούσε τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης ειλικρινά, καρδιακά και όχι φαρισαϊκά. Κι ο Θεός τον ελέησε και τον ξεχώρισε.

Σ’ ένα πυκνό δάσος ζούσε μια φυλή. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν χρειαζόταν, έφερναν βροχή με την προσευχή τους κι ότι άλλο ζητούσαν ο Θεός τούς το ικανοποιούσε. Στο τέλος τους έστειλε και δύο ιεραποστόλους, οι οποίοι όταν είδαν τα θαυμαστά που συντελούνταν απόρησαν και είπε ο ένας στον άλλον: «Βλέπεις αυτοί πόσα μεγάλα θαύματα κάνουν μόνοι τους; Αυτοί δεν προσκυνούν τον ήλιο, το φεγγάρι και τ’ άλλα είδωλα, αλλά προσεύχονται ενώπιον Εκείνου που δημιούργησε τον ήλιο, το φεγγάρι, τον ουρανό και όλα. Ο Θεός βλέπει την καθαρή καρδιά τους και γι’ αυτό ακούει τις παρακλήσεις τους. Γι’ αυτό έστειλε και μας εδώ, για να κηρύξουμε την αλήθεια και να τους βαπτίσουμε. Το γράφει το Ευαγγέλιο: «Ζητείτε και εύρήσετε»».

Από το βιβλίο: Μαλχάζι Τζινόρια,Ο Άγιος Γαβριήλ ο Διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, μτφρ. Νάνα Μερκιβιλάτζε, Αθήνα 2013






<>.


Τα ίχνη του Θεού στην Κορέα - Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία

Mιά ἀναφορά ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή στήν Κορέα. Γράφει ὁ Ἐπίσκοπος Ζήλων Σωτήριος:

«Χαρακτηριστική ἡ περίπτωσι ἑνός φοιτητοῦ στή Seoul: ἐπιθυμοῦσε νά γίνη Xριστιανός. Μελετοῦσε Ἁγία Γραφή. Πήγαινε στίς Προτεσταντικές Ἐκκλησίες καί στή Ρωμαιοκαθολική. Δέν τόν γέμιζαν. “Κάτι λείπει…” αἰσθανόταν. Ὥσπου μέσῳ τοῦ Internet βρῆκε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. “Αὐτό εἶναι ὁ χριστιανισμός τόν ὁποῖο ἔψαχνα”, ὁμολόγησε. Ἀνεπιφύλακτα κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε καί ζῆ τήν ἐν τῷ Φωτί τοῦ Προσώπου Του ζωή τοῦ πιστοῦ.

Ἄλλος Κορεάτης ἀριστοῦχος φοιτητής, πρώην βουδιστής, παρακολούθησε μῆνες κατήχησι μέ πολύ ἐνδιαφέρον. Κάποτε χάθηκε. Ξαναεμφανίσθηκε μετά ἕξι μῆνες. “Ποῦ ἤσουν;”, τόν ρώτησα. “Πήγαινα στίς ἄλλες Ἐκκλησίες τῆς Σεούλ νά δῶ μήπως ὑπάρχει καλύτερη ἀπό τήν Ὀρθόδοξη ἀλλά δέν βρῆκα. Τώρα εἶμαι ἀπόλυτα σίγουρος γιά τήν πληρότητα τῆς Ὀρθόδοξης”. Βαπτίσθηκε καί διακρίνεται γιά τό ζῆλο του.

Κι ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικό: ῞Ελληνας καθηγητής τῆς φιλοσοφίας, καλεσμένος νά δώση σειρά διαλέξεων σέ Πανεπιστήμια τῆς Σεούλ, σέ εἰδική συνάντησί του μέ ὅλους τούς καθηγητές φιλοσοφίας τῆς κορεατικῆς πρωτεύουσας, μίλησε μαζί τους γιά τήν κρίσι τῆς σημερινῆς νεολαίας καί τίς μορφές τίς ὁποῖες παρουσιάζει στήν Κορέα. “Τί νομίζετε ὅτι θά βοηθοῦσε τούς Κορεάτες νέους νά ξεπεράσουν τά προβλήματά τους;”, ρώτησε. Ἀπάντησε ὁ Πρύτανις ἑνός ἀπό τά τρία μεγαλύτερα Πανεπιστήμια τῆς Σεούλ, καθηγητής φιλοσοφίας ἐπίσης: “Ὁ αὐθεντικός χριστιανισμός, ὅπως τόν διεφύλαξε καί τόν βιώνει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία”. Ὁ ἴδιος ἀνήκει σέ προτεσταντική Ἐκκλησία, ἀλλά σέβεται βαθειά τήν Ὀρθοδοξία καί πρό ἐτῶν μέ κάλεσε στό Πανεπιστήμιό του καί μίλησα στούς φοιτητές»

Από τό βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Τά Ἴχνη τοῦ Θεοῦ – Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011

ANT.

<>



Ο πρώην Προτεστάντης Ελβετός π. Symeon Bruschweiler της Μονής του Τιμίου Προδρόμου του Essex Αγγλίας (+2009)

Τη νύχτα της 21ης προς 22α Αυγούστου 2009 εκοιμήθη ο Γέροντας Συμεών Bruschweiler μετά από σύντομη ασθένεια. Ηταν ένας από τους κοντινούς συνεργάτες του Γέροντος Σοφρωνίου Σαχάρωφ κι ένας από τους γνωστούς Πνευματικούς της Μονής αυτής της Αγγλίας.

Ο π. Συμεών Bruschweiler ηταν Ελβετικής καταγωγής και Προτεστάντης. Βαπτίστηκε Ορθόδοξος στα 30 του χρόνια και ήταν ο πιο ηλικιωμένος μοναχός της Μονης του Τιμίου Προδρόμου-Essex και πνευματικό τέκνο του Γέροντος Σοφρωνίου, κτίτορος της Ιεράς Μονής. Ηταν ένας άνθρωπος και πνευματικός πατέρας ζεστός, ανοιχτός, γεμάτος αγάπη ο οποίος προσπάθησε να φέρει τον άνθρωπο της ειδωλολατρικής Νέας Εποχής στην Ορθοδοξία κοινωνοντας το πνεύμα και τις διδαχές του Αγίου Σιλουανου του Αθωνίτου. Ας δούμε ένα απόσπασμα των λόγων του:

“Σήμερα η απειλή έρχεται με διαφορετικό τρόπο, δια της διεισδυσεως του κοσμικού πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτό που λέμε εκκοσμικεύση. Δεν επιτιθενται με την βία ή το Μαρτύριο αλλα προσπαθουν να διαφθείρουν τη σκέψη. Είναι μια ιδεολογία που εξαπλώνεται χωρίς να την βλέπουμε χωρίς να την αισθανόμαστε, αλλά που διεισδύει σε όλους. Αν εμείς δεχτούμε αυτην την ιδεολογία της εκκοσμικευσης, ίσως να μείνουμε Xριστιανοί μόνο εξωτερικά, αλλά εσωτερικά δεν θα ειμαστε Xριστιανοί ουτε στη ζωή μας όυτε στην πίστη μας. Γι᾽ αυτό πρέπει να διατηρησουμε με προσοχή το θησαυρό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας”.



<>.








Το μακρύ ταξίδι επιστροφής του Καναδού π. Lawrence Farley από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία

Στο ταξίδι της επιστροφής μου στην Ορθοδοξία, πήρα το μακρύ δρόμο, έκανα μεγάλους κύκλους. Γεννήθηκα στα προάστια του Toronto, στην περιοχή του Ontario στον Καναδά, και παρακολουθούσα τις Κυριακές το Προτεσταντικό Κατηχητικό Σχολείο, όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Επειδή η Χριστιανική Πίστη στο σπίτι μου ήταν περισσότερο στο όνομα παρά πραγματική, όταν το Κατηχητικό Σχολείο έγινε βαρετό, σταμάτησα να πηγαίνω και σύντομα βυθίστηκα στήν αγνωστικιστική έφηβική μετριότητα. Δεν με ενδιέφεραι να πάρω απαντήσεις στις απορίες μου περι του Θεού. Περισσότερο ενδιαφερόμουν για τα κορίτσια. (Αν και αυτά ενδιαφερόντουσαν λίγο για μένα.)

Όμως γύρω στα μέσα της εφηβείας μου, σκέφτηκα ότι η ζωή πρέπει να αποτελείται από κάτι περισσότερο από ένα ανόητο χορό, και έτσι πήγα πίσω στην “Ηνωμένη Εκκλησία” ψάχνοντας για απαντήσεις. Εκεί συνάντησα μερικούς ανθρώπους της ηλικίας μου που μου σύστησαν το “Κίνημα του Ιησού” (ήταν το 1970), και στο “Κίνημα του Ιησού” γνώρισα καλήτερα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό…

… Ένα πράγμα που έλειπε, όμως, από την “Ηνωμένη Εκκλησία”, ήταν κάποια ιστορική μνήμη. Η “Ενωμένη Εκκλησία” στην οποία γεννήθηκα και ανατράφηκα δημιουργήθηκε το 1925 και η μαμά μου δημιουργήθηκε (γεννήθηκε) το 1921, και διαισθάνθηκα ότι η Εκκλησία ενός ατόμου θα πρέπει τουλάχιστον να είναι μεγαλύτερη από ό,τι η μητέρα του ατόμου αυτού. Άρχισα να αναζητώ μία αίσθηση της ιστορίας στην εμπειρία της “Εκκλησίας” μου, μαζί με την ομορφιά στη λατρεία, και μια επιβεβαίωση της πραγματικότητας που είχα βιώσει στο “Κίνημα του Ιησού”. Η φιλελεύθερη “Ηνωμένη Εκκλησία” δεν μπορούσε να μου προμηθεύσει αυτά, έτσι άρχισα να κοιτάζω αλλού.

Ως Προτεστάντης , φυσικά, δεν αλίευα εκτός της προτεσταντικής πισίνας. Έγινα Αγγλικανός, και στη συνέχεια, Αγγλικανός ιερέας.

Είχα χάλια χρονοδιάγραμμα… Για πολύ καιρό προσπάθησα να προσποιηθώ ότι η Αγγλικανική Εκκλησία δεν ήταν απλώς ένα άλλο είδος φιλελεύθερου Προτεσταντισμού. Αλλά η πραγματικότητα είναι ένα αμείλικτο πράγμα, και τελικά είχα να ομολογήσω ότι η Αγγλικανική Εκκλησία στην οποία μπήκα ήταν σε μεγάλο βαθμό, όπως οι “Ηνωμένη Εκκλησία” από την οποία έφυγα. Έτσι, πού να πάω; Στη συνέχεια, προνοητικά, ανακάλυψα την Ορθοδοξία.

… Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν ήταν ποτέ “στο τραπέζι” για μένα. Κρίμα που οι Ορθόδοξοι δεν μιλούσαν αγγλικά. Όταν σύντομα ανακάλυψα ότι μιλούσαν αγγλικά, γαντζώθηκα. Βρήκα στην Ορθοδοξία τη σύγκλιση των δύο πράγματων που είχα σε αξία πάνω από όλα στην Εκκλησία: μια εμπειρία του Αγίου Πνεύματος και της Πατερικής συνέχειας.

Μεταστροφή για μένα σημαίνει να γυρνάς Σπίτι και η επίλυση των εντάσεων μεταξύ του χαρισματικού και του ιστορικόυ. Καθώς έγινα Ορθόδοξος τα πολύτιμα πράγματα που είχα στο παρελθόν μου, βρήκαν την τελειοποίησή τους και ήμουν πλέον σε θέση να τα απολαύσω στο σωστό χώρο.

Είμαι ευγνώμων στο Θεό, τόσο για όλα τα μέρη που έχω πάει, όσο και για το πού βρίσκομαι τώρα.




<>.








Φεβρουάριος 2019: Δύο χιλιάδες Προτεστάντες και πάνω από 50 Πάστορες βαπτίζονται Ορθόδοξοι στην Ινδία

Με την ευλογία του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, Ρώσοι Ορθόδοξοι κληρικοί από την Αμερική, τον Καναδά και τη Ρωσία βρίσκονται στην Ινδία και έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία βαπτίσματος 2.000 Προτεσταντών στην Ορθοδοξία, συμπεριλαμβανομένων περίπου 50-100 πρώην Προτεσταντών Παστόρων. Με συνεχή κατήχηση στους ντόπιους υπολογίζεται ότι σύντομα στην Ινδία περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι θα ασπαστούν την Ορθοδοξία. Η ομάδα αποστολής διευθύνεται από τον Αμερικανό π. Αθανάσιο Kone (ROCOR) και τον πατέρα Γεώργιο Μαξιμόφ του Πατριαρχείου Μόσχας.

Πηγή:


ANT.

<>.




Η μεταστροφή ενός Ελβετού από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία


«Ἕνας Ἑλβετός, κάνοντας πορεία στόν Ἄθωνα, βρέθηκε μπροστά σέ μιά καλύβη, πού δέν διέφερε καί πολύ ἀπό ταυροκάλυβο. (Ταυροκάλυβο στό Ὄρος ὀνομάζουν τό χῶρο στόν ὁποῖο σταυλίζουν τά ἀρσενικά βόδια.) Κτύπησε δειλά-δειλά τήν πόρτα. Μιά ἰσχνή φωνή τόν κράζει νά περάση μέσα. Ὁ Γέροντας, καθισμένος στό ξυλοκρέββατο, γύριζε στά δάκτυλά του τό κομποσχοίνι. Ὁ ξένος περιέφερε τά μάτια του στό ξεροκάλυβο καί στό τέλος περιεργάσθηκε τό Γέροντα μέσα στά τρίχινα ἐνδύματά του. Οἱ κουβέντες λεῖπαν ἀπ’ τή γλῶσσα, ἀλλά τά πάντα ἦταν ἐκφραστικά. Ὁ Γέροντας ζῆ τή φτώχεια καί τήν περιφρόνησι. Δέν παίζει μέ τά θεῖα πράγματα, νά κάνη τό σπουδαῖο, γι’ αὐτό παραμένει ἄγνωστος. Ὁ ξένος ἔβγαλε ἀπ’ τό πορτοφόλι του πενῆντα δολλάρια νά δώση στό Γέροντα.

—Ὄχι, δέν θά τά πάρω. Μπροστά ἀπό πολλές μέρες κάποιος μοῦ ἔδωσε εἴκοσι δολλάρια. Αὐτά γιά μένα εἶναι ἀρκετά γιά πολύ καιρό.

Ἦλθε ὁ χειμῶνας καί ὁ ξένος θυμήθηκε τήν καλύβα τοῦ ἀσκητοῦ. Τοῦ ἀπέστειλε ταχυδρομικά ἑκατό δολλάρια γιά τή θέρμανσί του καί τό προσφάγι του. Ὁ Γέροντας σάν τά ’λαβε τά γύρισε πίσω, γιατί ἄλλος τόν πρόλαβε. Ὁ ξένος πάλι τοῦ τά ἔστειλε νά τά δώση σέ πτωχούς ἀδελφούς. Ὁ Γέροντας πάλι τοῦ τά ἐπέστρεψε μέ τήν παράκλησι:

—Ἐσύ δῶσε τα. Μέ τό δικό σου κόπο δέν πρέπει ἐγώ νά φανῶ ἐλεήμων.

Τό καλοκαίρι ὁ Ἑλβετός βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος, ἀφοῦ κατηχήθηκε ἀπ’ τό Γέροντα πώς “μακάριος εἶναι αὐτός πού δίνει καί ὄχι αὐτός πού παίρνει” καί “μή δέχεσαι, ὅταν ἔχης, μήτε ὀβολόν”».

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη - Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011



<>.







Η μεταστροφή του Θ. Α. από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία 

Ἀναφέρει ὁ  Αμερικανός Αγιορείτης Ιερομόναχος π. Αλέξιος Καρακαλληνός (πρώην Μεθοδιστής):

Σε άλλους, η ίδια η συνάντηση με την Ορθοδοξία επιφέρει μια κρίση, η οποία τους κάνει να διερωτώνται για την αλήθεια των πιστεύω τους. Έχει υπάρξει ένας αριθμός προσηλύτων στην Ορθοδοξία, που άρχισαν την πορεία τους προς αυτήν κατά αρνητικό τρόπο, προσπαθώντας δηλαδή να αποδείξουν ότι η Ορθοδοξία έχει λάθος. Ένας τέτοιος ήταν ο Θ. Α., ο οποίος αν και μεγάλωσε μέσα σε ένα ελληνορθόδοξο περιβάλλον, αργότερα στο Λύκειο ενεπλάκη σε προτεσταντικές ομάδες και προσηλυτίστηκε. Για να μπορέσει ο ίδιος να μεταστρέψει τους Ορθοδόξους, αλλά και να πεισθεί ο ίδιος ότι η Ορθοδοξία είναι λανθασμένη, άρχισε να μελετά βιβλία σχετικά με την Ορθοδοξία. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Πείσθηκε ο ίδιος ότι η Ορθοδοξία κατέχει την αλήθεια.

Πηγή:


Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ

<>.









«Κάποια μέρα, ἕνας γιατρός, πού παρακολουθοῦσε τίς ὁμιλίες, πλησιάζει τόν ἱεροκήρυκα Δημήτριο Παναγόπουλο καί τοῦ λέει:
—Κύριε Παναγόπουλε, ὁ ἱερέας εἶναι δυνατόν νά καταλύει τό Ἅγιο Ποτήριο, διότι τόσοι καί τόσοι ἀσθενεῖς κοινωνοῦν ἀπ᾽ αὐτό καί τό μικρόβιο τῆς φυματιώσεως μεταδίδεται μέσῳ τοῦ σιέλου. Τί λοιπόν γίνεται ἔπειτα τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου; Τό χύνει ὁ ἱερέας στό χωνευτήριο; Αὐτό δέν εἶναι μεγάλη ἁμαρτία;
Γέλασε ὁ Παναγόπουλος ὅταν ἄκουσε τά λόγια τοῦ γιατροῦ καί τοῦ εἶπε ὅτι ἐπ᾽ οὐδενί λόγῳ γίνεται τέτοιο πράγμα. Ὁ Κύριος δέν μολύνεται από μικρόβια καί οὔτε γίνεται μέσον νά μολυνθοῦν ἄλλοι. Ὁ γιατρός, ὅμως, δέν μποροῦσε νά πιστέψη, ὁπότε ὁ Παναγόπουλος τόν προέτρεψε νά ἐκκλησιασθῆ κατά τήν ἑπόμενη Θ. Λειτουργία καί στό τέλος νά σταθῆ κάπου, ὥστε νά βλέπη τίς κινήσεις τοῦ ἱερέα τήν ὥρα τῆς καταλύσεως. Πράγματι ὑπάκουσε ὁ γιατρός καί εἶδε πλέον μέ τά μάτια του, ὅτι πράγματι ὁ ἱερέας κατέλυσε καί μάλιστα ρίχνοντας ἀνᾶμα δυό-τρεῖς φορές στό Ἅγιο Ποτήριο, φρόντισε νά μή μείνη οὔτε ἴχνος τοῦ Παναγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ θυσιασθέντος Κυρίου ἐντός Αὐτοῦ. Ἔκτοτε, ὄχι μόνο πίστευε, ἀλλά ἐκκλησιαζόταν καί κοινωνοῦσε μαζί μέ τούς ἀσθενεῖς»(ΒΣ, 78).




<>.











Η θαυμαστή μεταστροφή του Ρώσου ιστορικού Nikolay Karamzin (1766-1826) από τον αθεϊσμό στο Χριστό

Ὁ Ρῶσος ἱστορικός Nikolay Karamzin (1766-1826), ζοῦσε μακρυά ἀπ᾽ τό Θεό ὅταν ἦταν νέος. Κάποτε, περπατώντας μέσα σ᾽ ἕνα πυκνό δάσος, βρέθηκε μπροστά σέ μιά πεινασμένη ἀρκούδα πού καθόταν στή ρίζα ἑνός πανύψηλου δένδρου. Ὁ θαρραλέος ὁδοιπόρος τά ᾽χασε. Κόπηκαν τά πόδια του. Θεέ μου, εἶπε, τώρα ἐδῶ ὅλα τελείωσαν. Κι, ὅμως, ἐκείνη τή στιγμή ξέσπασε μιά θύελλα μέ ἀστραπές καί βροντές κι ἕνας κεραυνός ἔπεσε στό δένδρο πού ἦταν τό θηρίο. Ἡ ἀρκούδα ἔγινε μαῦρο κάρβουνο.

Αὐτό τό γεγονός ὁ Karamzin τό θεώρησε θεϊκή ἐπέμβασι κι ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα ἔνοιωσε τήν ἀνάγκη ν᾽ ἀναζητήση, νά βρῆ καί νά εὐχαριστήση τό Θεό. Ἀπό τότε ἄλλαξε ζωή κι ἔζησε σάν ἕνας πιστός καί θερμός Χριστιανός.

Ἀπό το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός, Αθήνα 2011


<>.










Η θαυμαστή μεταστροφή του διάσημου Ολλανδού ηθοποιού Jozef van den Berg (+2023) από τον αθεϊσμό στην Ορθοδοξία

Ὁ Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωστώφ, μᾶς ἀναφέρει πῶς γνώρισε τόν Ὁλλανδό ἠθοποιό Joseph Van den Berg καί μᾶς διηγεῖτε τήν μεταστροφή του στήν Ὀρθοδοξία.

Ἦταν ἕνας μεγάλος ἠθοποιός τοῦ Ὁλλανδικοῦ Κρατικοῦ Θεάτρου [ὁ Jozef Van den Berg], καί συνειδητός ἄθεος. Κάποτε, σέ ρόλο ἀθέου, ἔλεγε: “Δέν ὑπάρχει Θεός, δέν ὑπάρχει Θεός”. Ἀκούει τότε μιά φωνή μέσα του νά τοῦ λέη: “Ὑπάρχω, ψάξε νά μέ βρῆς!”. Πραγματικά ἔψαξε, Τόν βρῆκε στήν Ἑλλάδα καί βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος. Μιά Κυριακή, μάλιστα, ἕνας γνωστός μου, καθηγητής τῆς Ἰατρικῆς, πού τόν φιλοξενοῦσε, τόν ἔφερε νά ἐκκλησιασθῆ στήν Ἐκκλησία ὅπου ἱερουργοῦσα κι ἔτσι τόν γνώρισα κι ἐγώ. Μοῦ ἔλεγε, λοιπόν, ὁ γνωστός μου καθηγητής, ὅτι κάποια μέρα στή διάρκεια γεύματος τοῦ διηγεῖτο τό βίο τοῦ ὁμοτέχνου του Ἁγ. Πορφυρίου τοῦ ἀπό μίμων, τοῦ ἠθοποιοῦ δηλ., καί ὅταν αὐτός τόν ρώτησε πότε γιορτάζει, τοῦ ἀπήντησε: “15 Σεπτεμβρίου”. Ὁ Ἰωσήφ [Jozef], αὐτό ἦταν τό ὄνομά του, ἔμεινε μέ τό στόμα ἀνοικτό: Ἦταν ἡ μέρα κατά τήν ὁποία εἶχε ἀκούσει τό: “Ὑπάρχω, ψάξε νά μέ βρῆς”!!!

(Ἀπό το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός, Αθήνα 2011)


* * *

2011: Ορθόδοξη Βάπτιση Ολλανδού στον ποταμό Waal της Ολλανδίας - ORTHODOX NETHERLANDS

Στο παραπάνω video υπάρχουν αποσπάσματα από τη βάπτιση ενός Ολλανδού και στη συνέχεια την υπαίθρια Θ. Λειτουργία και την πρώτη φορά που ο νεοφώτιστος μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού… Και το όνομα αυτού Nektarios !!! Βλέπουμε την πομπή προς το σημείο όπου θα γίνει η βάπτιση με τους πιστούς να κρατάνε εικόνες στα χέρια: του Αγίου Νεκταρίου αλλά και του μακαριστού Γέροντος Πορφυρίου!

Η βάπτιση έγινε την Πέμπτη 21 Απριλίου 2011. Ο μοναχός με τα άσπρα γένια [νονός σ’ αυτή τη βάφτιση] είναι ο Ολλανδός Joseph Van den Berg, πρώην μαριονετίστας, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός, ο οποίος τώρα ζει ως ερημίτης.

Ο Jozef van den Berg γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1949 και άφησε το θέατρο στα 42 του, στο απόγειο της δόξας του και με θαυμαστό τρόπο κάτι άλλαξε μέσα του και αποφάσισε να παρατήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΧΡΗΜΑ, ΔΟΞΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΦΙΛΟΥΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ, να γίνει Ορθόδοξος Χριστιανός και να ασκητέψει σε μια καλύβα στην Ολλανδία, αφού πρώτα συνάντησε τον Γέροντα Σωφρόνιο στο Έσσεξ και στη συνέχεια το γέροντα Πορφύριο αλλά και τον Γέροντα Παϊσιο στο Αγ. Όρος.

Η βάπτιση έγινε στο Waal κοντά Neerijnen από τον πατέρα Dušan. Παρόντες ήταν αρκετοί διάκονοι και ιερείς από τις σερβικές ενορίες Sveti Nektarije Eginski από Breda, Sveta Trojica από το Ρότερνταμ, αλλά και τη ρωσική ενορία Αγίου Τύχων από Nijmegen και εβδομήντα ορθόδοξοι πιστοί.

Αυτά είναι τα θαύματα της πίστεως μας ανά την Ορθόδοξη Οικουμένη. Στο βίντεο αξίζει να παρατηρήσετε το υπαίθριο παρεκκλήσιο αλλά και την Αγία Τράπεζα που είναι πάνω στο μικρό καροτσάκι που χρησιμοποιούσε ως μαριονετίστας ο ερημίτης Ολλανδός μοναχός.


<>.










Η Γερμανίδα Μοναχή Γλυκερία της Ι. Μονῆς Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου μάς διηγείται τήν μεταστροφή της από τον Προτεσταντισμό και τον αθεϊσμό στην Ορθοδοξία


Η Γερμανίδα Μοναχή Γλυκερία της Ι. Μονῆς Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου μάς διηγείται τήν μεταστροφή της στην Ορθοδοξία:

«Είμαι Γερμανίδα. Ήρθα Εδώ πριν από δέκα περίπου χρόνια γιά τουρισμό. Άνηκα στον Προτεσταντισμό, αλλά δεν πίστευα. Ζούσα χωρίς κανένα περιορισμό… ήρθα στην Πάτμο με το σορτς, ηλιοκαμένη, με το σακίδιό μου στην πλάτη, με μόνη επιθυμία να περάσω καλά στις έρημες παραλίες του υπέροχου αυτού νησιού. Αλλά έτσι, γιά να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, είπα να κάνω και μία “πολιτισμική” επίσκεψη στο Μοναστήρι. Μπήκα λοιπόν στο σπήλαιο, μετά πήγα στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και, τελικά, ούτε ξέρω πως, “προσγειώθηκα” εδώ ένα απογευματάκι, την ώρα του Εσπερινού. Μπήκα στην Εκκλησία και παρακολούθησα όρθια την ακολουθία.

Να, όμως, που μου συνέβη κάτι το απίστευτο, δεν είναι εύκολο να σας το περιγράψω, παγιδεύτηκα κυριολεκτικά, με κατέλαβε μία μυστηριώδης δύναμη που ανέτρεψε τα πάντα και γέμισε την καρδιά μου με γλυκύτητα και ειρήνη. Πλημμύρισα από μία ευτυχία τέτοια που μόνο ο ουρανός μπορεί να δώσει! Μου ήταν αδύνατον να φύγω από το παρεκκλήσι. Έμεινα μέσα και δεν ξανάφυγα ποτέ από το Μοναστήρι, όπου έγινα η αδελφή Γλυκερία που σας μιλάει τώρα!».

Πηγή:



<>.







«Γιά δέκα ὁλόκληρα χρόνια, ὁ παπᾶς τῆς Σπιναλόγκα π. Χρύσανθος (1898-1972) κοινωνοῦσε τούς λεπρούς καί ἔπειτα κατάλυε τήν ὑπόλοιπη Θ. Κοινωνία χωρίς νά κολλήση λέπρα. Εἶχε πίστι, εἶχε τόλμη καί θάρρος. Οἱ Χανσενικοί πού ἔμεναν ἐγκαταλειμμένοι στή Σπιναλόγκα, ἦταν ὀργισμένοι μέ τό Θεό, γιά τό λόγο ὅτι ἡ ἀρρώστια τους ἦταν μιά μεγάλη καί ἀφόρητη δοκιμασία. Ὁ π. Χρύσανθος —Ἱεραπετρίτης παπᾶς— τόλμησε νά τούς ἐπισκεφθῆ κάποτε καί νά λειτουργήση στό ἐγκαταλειμμένο ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγ. Παντελεήμονα, πού ὑπῆρχε καί ρήμαζε στό νησί.
Λένε πώς στήν πρώτη λειτουργία, δέν πάτησε ψυχή. Οἱ λεπροί ἄκουγαν πεισμωμένοι ἀπ᾽ τά κελλιά τους τήν ψαλμωδία κι ἄλλοτε τή σκέπαζαν μέ τά βογγητά τους κι ἄλλοτε μέ τίς κατάρες τους. Ὁ ἱερέας, ὅμως, ξαναπῆγε. Στή δεύτερη τούτη ἐπίσκεψι, ἕνας ἀπ᾽ τούς ἀσθενεῖς, πρόβαλε θαρρετά στό κατώφλι τοῦ Ναοῦ.
—Παπᾶ, θά κάτσω στή λειτουργία σου μέ ἕνα ὅρο, ὅμως. Θέλω νά μέ κοινωνήσης, κι ἄν ὁ Θεός σου εἶναι τόσο παντοδύναμος, ἐσύ μετά θά κάνης τήν κατάλυσι καί δέν θά φοβηθῆς τή λέπρα μου. Ὁ ἱερέας ἔγνεψε συγκαταβατικά. Στά κοντινά κελλιά ἀκούστηκε ἡ κουβέντα κι ἄρχισαν νά μαζεύονται διάφοροι στό πλάι τοῦ Ναοῦ, ἐκεῖ πού ἦταν ἕνα μικρό χάλασμα, μέ λιγοστή θέα στό ἱερό. Παραμόνευαν οἱ χανσενικοί στό τέλος τῆς λειτουργίας καί εἶδαν τόν παπᾶ δακρυσμένο καί γονατιστό στήν ἱερά Πρόθεσι, νά κάνη τήν κατάλυσι.
Πέρασαν μῆνες. Οἱ χανσενικοί τόν περίμεναν. Πίστευαν πώς θά ἔρθη καί τούτη τή φορά, ὡς ἀσθενής ὅμως καί ὄχι ὡς ἱερέας. Κι ὅμως ὁ παπᾶς ἐπέστρεψε ὑγιής καί ροδαλός κι ἄρχισε μέ ἠθικό ἀναπτερωμένο νά χτυπᾶ τήν καμπάνα τοῦ παλαιοῦ ναΐσκου. Ἔκτοτε, γιά δέκα τουλάχιστον χρόνια, ἡ Σπιναλόγκα εἶχε τόν ἱερέα της. Οἱ χανσενικοί ἀναστήλωσαν μόνοι τους τήν ἐκκλησία καί συνάμα ἀναστήλωσαν καί τήν πίστι τους. Κοινωνοῦσαν τακτικά καί πάντα κρυφοκοίταζαν τόν παπᾶ τους τήν ὥρα τῆς καταλύσεως, γιά νά βεβαιωθοῦν πῶς τό θαῦμα τῆς Σπιναλόγκας συνέβαινε ξανά καί ξανά. Τό 1957 μέ τήν ἀνακάλυψι τῶν ἀντιβιοτικῶν καί τήν ἴασι τῶν λεπρῶν, τό λεπροκομεῖο ἔκλεισε καί τό νησί ἐρημώθηκε. Μόνο ὁ ἱερέας ἔμεινε στό νησί, ὡς τό 1962 γιά νά μνημονεύη τούς νεκρούς μέχρι πέντε χρόνια ἀπ᾽ τό θάνατό τους.
(Ἀπ᾽ τό περ. Βηθεσδά, Ἀπ-Ἰν 2023)»(ΒΣ, 67).



<>.



«Χαρακτηριστικό εἶναι τό ἑξῆς γεγονός πού συνέβη πρό ἐτῶν στό Σανατόριο (τότε) “Σωτηρία” στήν Ἀθήνα. Μετά ἀπό μιά Θ. Λειτουργία, πού κοινώνησαν οἱ περισσότεροι ἀσθενεῖς τοῦ ἐκκλησιάσματος, ὁ ἱερέας ἔπρεπε νά καταλύση τήν ὑπόλοιπη Θ. Κοινωνία, ὅπως γίνεται πάντοτε. Προτοῦ κάνη τήν κατάλυσι, εἶδε κάποιον πού στεκόταν στό βόρειο βημόθυρο τοῦ Ἱεροῦ. Τόν ρώτησε τί ἤθελε. Ἐκεῖνος ἀπάντησε πώς δέν ἤθελε τίποτε. Ὁ ἱερέας κατέλυσε κανονικά καί ἀφοῦ ἔβγαλε τά ἱερά ἄμφια ἑτοιμάστηκε νά βγῆ ἀπ᾽ τό Ἱερό. Βγαίνοντας ξανασυναντάει τό ἴδιο πρόσωπο. Τόν ρώτησε τί ἤθελε περιμένοντας. Καί τοῦ πρόσθεσε, ὅτι ἄν ἤθελε τόν ἴδιο, δέν μποροῦσε νά τόν δεχθῆ, γιατί εἶχε μιά ἀνειλημμένη ὑποχρέωσι καί μάλιστα θά πήγαινε ἀργοπορημένος. Ὁ ἄλλος ἀπάντησε πώς αὐτό πού ἤθελε ἔγινε. Ἤθελε, λέει, νά δῆ ἄν πράγματι ὁ ἱερέας θά κατέλυε τή Θ. Κοινωνία μετά τή μετάληψι τόσων φυματικῶν. Τότε μόνο “εἶδε καί ἐπίστευσε”! Μέχρι τότε δέν πίστευε πώς οἱ ἱερεῖς πιστεύουν στή Θ. Κοινωνία οὔτε βέβαια πώς ἡ Θ. Κοινωνία εἶναι πηγή ζωῆς καί ὄχι θανάτου...»(ΒΣ, 65).



<>.

«Ὁ Ρῶσος ἱστορικός Karamzin, ζοῦσε μακρυά ἀπό τό Θεό, ὅταν ἦταν νέος. Κάποτε, περπατώντας μέσα σ᾽ ἕνα πυκνό δάσος, βρέθηκε μπροστά σέ μιά πεινασμένη ἀρκούδα πού καθόταν στή ρίζα ἑνός πανύψηλου δένδρου. Ὁ θαρραλέος ὁδοιπόρος τά ἔχασε. Κόπηκαν τά πόδια του. “Θεέ μου”, εἶπε, “τώρα ἐδῶ ὅλα τελείωσαν”.
Καί ὅμως, ἐκείνη τή στιγμή ξέσπασε μιά θύελλα μέ ἀστραπές καί βροντές καί ἕνας κεραυνός ἔπεσε στό δένδρο πού ἦταν τό θεριό. Ἡ ἀρκούδα ἔγινε μαῦρο κάρβουνο. Αὐτό τό γεγονός ὁ Karamzin τό θεώρησε θεϊκή ἐπέμβασι καί ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα ἔνοιωσε τήν ἀνάγκη νά ἀναζητήση, νά βρῆ καί νά εὐχαριστήση τό Θεό. Ἀπό τότε ἄλλαξε ζωή καί ἔζησε σάν ἕνας πιστός καί θερμός χριστιανός»(OΘ, 144).


<>.




Ἀναφέρει ὁ Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Θυμᾶμαι μιά περίπτωσι. Στή ρωσική Μονή τοῦ Λονδίνου, τήν ὁποία ἐπισκεπτόμουν συχνά ὡς λαϊκός, ὑπῆρχε ἕνας σεβαστός ἱερέας, ὁ π. Ἰωάννης... Ἦταν πάντοτε ἐξαιρετικά λακωνικός. Ὁ ἴδιος ἀρκοῦνταν νά προσφέρη μονάχα λίγες λέξεις συμβουλευτικές. Κάποια μέρα, μία γυναῖκα πού ἐρχόταν συχνά γιά ἐξομολόγησι τοῦ διηγήθηκε μέ λεπτομέρειες γιά ἕνα καβγά πού εἶχε μέ τόν ἄνδρα της.
—Μοῦ εἶπε αὐτό καί ἐγώ τοῦ εἶπα ἐκεῖνο, καί τοῦ εἶπα ὅτι ἔκανε λάθος καί αὐτό καί ἐκεῖνο...
Μόλις τελεώσε, ὁ π. Ἰωάννης τήν κοίταξε καί τῆς εἶπε:
—Καί ὅλα αὐτά σέ βοήθησαν;
Στή συνέχεια τῆς ἔδωσε ἄφεσι ἁμαρτιῶν.
Οἱ πέντε αὐτές λέξεις τῆς ἄλλαξαν τή ζωή. Συνειδητοποίησε ξαφνικά πόσο ἀνώφελο ἦταν νά μαλώνουν ὄλη τήν ὥρα, προσπαθώντας πάντοτε νά μήν ἀφήση τίποτε ἀναπάντητο, θέλοντας πάντα νά ἔχη τόν τελευταῖο λόγο. Καί ξαφνικά σκέφτηκε: 
—Δέν χρειάζεται νά εἶναι ἔτσι.
Σταμάτησε νά συμπεριφέρεται ἔτσι καί ἄλλαξε. Ἦταν ἐκείνη ἡ ἁπλή κουβέντα τοῦ ἱερέα, μέ τή μορφή τῆς ἐρωτήσεως, πού τήν ὁδήγησε στήν ἀλλαγή»(ΚW, 64).

<>.





«Ἕνας ἱερέας πῆγε στό super market.
Ὅταν ἅπλωσε τά ψώνια στό ταμεῖο, ἄκουσε πίσω του ἕνα λόγο μέ τό ἐξῆς περιεχόμενο:
—Ὤ, κοίτα, ὁ παπᾶς ἔχει κερδίσει τόσα πολλά γιά τόν ἑαυτό του... Διδάσκει τόν κόσμο γιά τή φτώχεια, ἀλλά ἔχει κερδίσει γιά τόν ἑαυτό του. Γιά νά ὑπερφάει! Τί κοιλιά ἔχει...
Ἦταν ἡ φωνή μιᾶς 50χρονης γυναίκας πού δέν ἠρέμησε καί ἀποφάσισε νά περάση στήν ἐπίθεσι:
—Λοιπόν, πῆρες λίγα γιά τόν ἑαυτό σου;, ρώτησε σαρκαστικά ἡ γυναἶκα.
—Λοιπόν, τά πῆρα, ἀπάντησε ὁ ἱερέας.
—Μᾶλλον γιά ἕνα μῆνα;
—Ὄχι, ἀγαπητή γυναῖκα, νομίζω ὅτι μπορῶ νά τό φάω σέ δύο μέρες.
—Ναί, εἶναι ξεκάθαρο ἀπ᾽ τήν κοιλιά σου ὅτι σίγουρα μπορεῖς νά τό διαχειριστῆς!
—Σωστά προσέξατε, ἡ κοιλιά μου εἶναι ἡ καταδίκη μου. Δέν μπορῶ παρά νά σκεφτῶ τό φαγητό.
—Καί βάζω καί τυρί καί ζαμπόν στό καρότσι μου, λίγο πιό γρήγορα!
—Λοιπόν, καλά, ὑπάρχει μιά τέτοια ἁμαρτία.
—Σωστά αὐτά πού λένε γιά σένα... καί κυκλοφορεῖς καί μέ Mercedes!
—Ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα μέ αὐτό... ἔχω ἤδη ἕνα Mercedes, ἀλλά θέλω κάτι πιο σοβαρό. Ὀνειρεύομαι μιά Cadillac, ἀλλά ὅλα πᾶνε πρός τό φαγητό, γιατί πρέπει νά ταΐσω τήν κοιλιά μου...
—Οὔου, οὔα! Ἐντάξει, τουλάχιστον τό παραδέχεσαι! Ὀνειρεύεται τό Koniak! Eἶναι δυνατόν νά μήν μπορῆτε νά ζήσετε χωρίς νά πιῆτε;
—Λοιπόν, τί θά μπορούσαμε νά κάνουμε χωρίς αὐτό; Τώρα θά βγάλω τό ράσο μου καί θά τρέξω στόν πάγκο γιά μπύρα γιά νά μήν μέ δῆ κανείς.
—Ναί... οὔτε ντροπή, οὔτε συνείδησι! Αὐτό ἀκριβῶς λένε γιά σένα!
—Ἀκριβώς, ἀλλά όχι ἀκριβῶς. Ἄν ἤξεραν καλύτερα, θά ἔλεγαν ἀκόμα χειρότερα.
—Χά! Καί γενικά, μετά ἀπό αὐτό, γιατί νά ὀνομάσω τίς ἁμαρτίες μου μπροστά σέ ἀνθρώπους σάν ἐσένα;
—Ὄχι, δέν πρέπει, μήν ἀνησυχεῖς, ἀπάντησε ἤρεμα ὁ ἱερέας, βάζοντας τά πράγματα σέ σακούλες.
Καί τότε ἡ γυναῖκα σώπασε. Ἄν καί τό πρόσωπό της δέν ἄλλαξε, ἦταν ξεκάθαρο ὅτι εἶχε μιλήσει πλήρως καί εἶχε λάβει κάποια ἱκανοποίησι. Ξαφνικά ἐπικράτησε μιά ἠρεμία. Καί τότε ὁ ἱερέας πῆγε στήν ἐπίθεσι.
—Ἐσύ, σάν μητέρα, νιώθεις καλύτερα;
Ὅμως ἡ γυναίκα δέν ἀπάντησε. Στήν πραγματικότητα ἔνιωθε καλύτερα σέ κάποιο βαθμό, ἀλλά φοβόταν νά τό παραδεχτῆ δυνατά. Ὅπως εἴπε ἀργότερα αὐτή ἡ γυναῖκα, ἐκεῖνη τή στιγμή, πρός ἔκπληξί της, ἀνακάλυψε ἕνα ἄγνωστο μέχρι τώρα πράγμα: ἀποδεικνύεται ὅτι ἀκόμη καί ἀπό ἔναν ἱερέα πού τρώει ὑπερβολικά καί ὁδηγεῖ μιά Mercedes, μπορεῖς νά πάρης παρηγοριά!
Ὅμως, ἡ ἀνακούφισι δέν κράτησε πολύ. Ὅταν αὐτή ἡ ὡραία γυναῖκα ἔφυγε ἀπ᾽ τό κατάστημα, εἶδε μέ ἔκπληξι ὅτι ὁ ἱερέας περπατοῦσε πρός τό VAZ 2104 Mercedes του μέ ἄδεια χέρια.
Στήν ἀρχή δέν κατάλαβε ποιό ἦταν τό κόλπο, γιατί ὁ ἱερέας ἔφευγε ἀπ᾽ τό super market μέ τέσσερεις σακούλες. Ὅμως, κοιτάζοντας πίσω, εἶδε τέσσερεις ἄστεγους νά ἐξετάζουν χαρούμενα τό περιεχόμενο τῶν πακέτων πού εἶχαν στά χέρια τους...
Ἐδῶ, ἡ “παρηγοριά” τῆς ἀναζητήσεως τῆς ἀλήθειας τῆς 50χρονης καταπατήθηκε ἀπό ἕνα ἀκατανόητο καί σχεδόν ξεχασμένο συναίσθημα πού ξέσπασε ἀπό κάπου στό ὑπόγειο τῆς ψυχῆς της.
Ἡ γυναῖκα πάγωσε, κοιτάζοντας τά χαρούμενα πρόσωπα τῶν ἀστέγων. Μέσα της συναντήθηκαν ταυτόχρονα ἀντικρουόμενα συναισθήματα ἐνοχῆς, παρεξηγήσεως, χαρᾶς καί αὐτομαρτυρίας, πού μαζί ἔγιναν ὁ πρόδρομος τῆς μετανοίας τοῦ ἀναζητητῆ τῆς ἀληθείας.
Καί ἐκεῖνη τή στιγμή, ἡ γυναῖκα ἔκανε μιά ἄλλη ἀνακάλυψι γιά τόν ἑαυτό της: Ἡ ἀληθινή παρηγοριά, σέ ἀντίθεσι μέ τήν ἱκανοποίησι μέ τήν κατάκρισι τῶν ἄλλων, γεννᾶ δάκρυα μετανοίας καί ἀγγίζει τήν καρδιά.
... Πέρασαν ἤδη 7 χρόνια.
Καί τώρα ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας, ὁ π. Βίκτωρ, καί ἡ  Βαλεντίνα Τιμοφέβνα, θυμοῦνται μέ χαμόγελο τήν ἱστορία τῆς γνωριμίας τους στό super market.
Ἄνθρωποι, νά εἶστε ἐλεήμοντες»(http://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/10/blog-post_99.html).


<>.






Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: «Γνώρισα κάποτε μιά καλόγρια, ἡ ὁποία εἶχε θεῖο ἔρωτα.
Αὐτή ἡ καλόγρια μέ βοήθησε μέ τόν τρόπο της, ὥστε τό 1951 νά ἐπιστρέψω στό δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ καλόγρια αὐτή, ὅταν ἔλεγε τη λέξι Χριστός, ἔτρεχαν οὐρές δακρύων ἀπ᾽ τά μάτια της, σάν νά ἄνοιγε κάποιος ἀπό μέσα της μιά βρύσι.
Δέν τό ἔχω ξαναδῆ αὐτό τό πράγμα σέ ἄλλον ἄνθρωπο.
Ἡ καλόγρια αὐτή μοῦ ἔλεγε χαρακτηριστικά:
“Νά ‘ξεραν οἱ ἄνθρωποι, Δημήτρη μου, πόσο πολύ μᾶς ἀγαπάει ὁ Χριστός!”.
Καί τά δάκρυα ἔτρεχαν ἀσταμάτητα!
Ἐμεῖς δέν ἔχουμε τέτοια πράγματα καί τό μόνο πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι, ἄν χτύπησε ἡ τρίτη καμπάνα γιά νά πᾶμε τελευταία στιγμή στήν ἐκκλησία»(https://www.facebook.com/metastrofes.stin.orthodoxia).

<>.






π. Ἐλπίδιος Βαγιανάκης: «Ἕνας νέος, παρασυρμένος ἀπ᾽ τήν τρομερή δύναμη τῆς κακῆς συνήθειας, ἔπεφτε συχνά σέ βαρύ ἁμάρτημα. Δέν ἄφηνε ὅμως τόν ἀγῶνα. Ὕστερα ἀπό κάθε κατρακύλισμα, ἔχυνε πύρινα δάκρυα καί προσευχόταν στό Θεό μ᾽ αὐτά τά πονεμένα λόγια:
—Κύριε, σῶσε με, εἴτε θέλω εἴτε δέν θέλω. Ἐγώ σάν χωματένιος πού εἴμαι, τραβιέμαι εὔκολα ἀπ᾽ τή λάσπη τῆς ἁμαρτίας. Σύ, ὅμως, ἔχεις τή δύναμι νά μ᾽ ἐμποδίσης. Δέν εἶναι θαυμαστό Θεέ μου, ἄν ἐλεήσης τόν δίκαιο, οὔτε ἄν σώσης τόν ἐνάρετο, γιατί αὐτοί εἶναι ἄξιοι νά γευτοῦν τήν ἀγαθότητά Σου. Σέ μένα τόν ἁμαρτωλό δεῖξε Κύριε τήν φιλανθρωπία Σου καί τό ἔλεός Σοῦ καί σῶσε με, μέ θαυματουργικό τρόπο, γιατί μ᾽ ὅλη τήν ἀθλιότητά μου σέ Σένα μόνο καταφεύγω ὁ δυστυχής!
Αυτά ἔλεγε μέ συντριβή ὁ νέος καί ὅταν κυριευόταν ἀπ᾽ τό πάθος καί ὅταν ἀκόμα ἦταν ἤρεμος. Κάποια φορά, πού πάλι νικήθηκε ὕστερα ἀπό ἀγωνιώδη ἀντίστασι, γονάτισε παρευθύς κι ἐπανέλαβε τά ἴδια λόγια, χύνοντας ποταμούς δακρύων. Ἡ ἀκατανίκητη ἐλπίδα του στή Θεία εὐσπλαγχνία ἐρέθισε τό διάβολο, ὁ ὁποῖος παρουσιάστηκε μπροστά του ὅλος μανία καί τοῦ φώναξε:
—Ἄθλιε, δέν νιώθεις λίγη ντροπή, ὅταν μέ τέτοια χάλια τολμᾶς νά προσεύχεσαι καί νά παίρνης στό στόμα σου τοῦ Θεοῦ τό ὄνομα; Μάθε μιά γιά πάντα πώς γιά σένα δέν ὑπάρχει σωτηρία.
Ὁ γενναῖος ἀγωνιστής δέν φοβήθηκε, οὔτε ἔχασε τήν ἐλπίδα του, ὅπως περίμενε ὁ διάβολος.
—Μάθε κι ἐσύ, τοῦ ἀποκρίθηκε θαρρετά, πώς τό δωμάτιο αὐτό εἶναι σιδηρουργεῖο. Μιά σφυριά δίνεις καί μιά παίρνεις. Δέν θά πάψω νά σέ πολεμῶ μέ τή μετάνοια καί τή προσευχή, ὥσπου νά βαρεθῆς νά μέ πολεμᾶς μέ τήν ἁμαρτία.
—Ἔτσι λοιπόν;, φώναξε ὁ διάβολος μέ κακία. Ἀπό δῶ κι ἐμπρός παύω νά σέ πολεμῶ, γιά νά μήν αὐξηθοῦν τά βραβεῖα τῆς ὑπομονῆς σου, κι ἔγινε ἄφαντος.
Ἀπ᾽ τή στιγμή ἐκείνη ἔπαψε ὁ πόλεμος τοῦ νέου. Ἐκεῖνος, ὅμως, οὔτε μιά στιγμή δέν ἔπαυε νά προσέχη τόν ἑαυτό του καί ἔκλαιγε συχνά σάν θυμόταν τά σφάλματά του.
Ὁ Χριστός παρηγορεῖ τόν μετανοημένο ἁμαρτωλό!
Ἀπ᾽ τή στιγμή πού ὁ κάθε ἁμαρτωλός ἀρχίσει τόν ἀγώνα τῆς μετανοίας, πλῆθος ἀγγέλων βρίσκονται κοντά του, ἕτοιμοι νά τόν βοηθήσουν καί νά χαροῦν.
“Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι”(Λκ 15, 10).
Ἄν πῆς καί γιά τόν Κύριό μας, Αὐτός παρακολουθῆ γεμάτος χαρά καί ἀγάπη τό φιλότιμο ἀγῶνα τῆς μετανοιωμένης ψυχῆς, ἕτοιμος νά ἀγκαλιάση μέ στοργή καί νά εὐλογήση τό πολυαγαπημένο μετανοημένο Του παιδί»(https://www.facebook.com/metastrofes.stin.orthodoxia).

<>.








 π. Ἐλπίδιος Βαγιανάκης: «Κάποιος νέος παραστράτησε, μά τόσο πολύ μετανόησε στό ἄκουσμα ἑνός καί μόνο κηρύγματος, πού ὅταν τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἄφησε τόν κόσμο κι ἔγινε καλόγερος. ἔφτιαξε μιά καλύβα στήν ἔρημο κι ἔκλαιγε κάθε μέρα μέ πολύ πόνο γιά τίς ἁμαρτίες του. Μέ τίποτε δέν μπορούσε νά παρηγορηθῆ.
Μιά νύχτα, παρουσιάστηκε στόν ὕπνο του ὁ Ἰησοῦς, περιτριγυρισμένος ἀπό φῶς οὐράνιο. Πῆγε κοντά του μέ καλοσύνη.
—Τί ἔχεις ἄνθρωπε καί κλαῖς μέ τόσο πόνο;, τόν ρώτησε μέ τή γλυκιά φωνή Του.
—Κλαίω Κύριε γιατί ἔπεσα, εἴπε μέ ἀπελπισία ὁ ἁμαρτωλός.
—Ὤ, τότε σήκω!
—Δέν μπορῶ μόνος, Κύριε.
Ἄπλωσε τότε τό θεϊκό Του χέρι ὁ Βασιλιάς τῆς ἀγάπης καί τόν βοήθησε νά σηκωθῆ. ἐκεῖνος, ὅμως, δέν σταμάτησε νά κλαίη.
—Τώρα γιατί κλαῖς;
—Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σέ λύπησα. Ξόδεψα τόν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων Σου σέ ἀσωτίες.
Ἔβαλε τότε μέ στοργή τό χέρι Του ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης, στό κεφάλι τοῦ πονεμένου ἁμαρτωλοῦ καί τοῦ εἶπε μέ ἱλαρότητα:
—Ἀφοῦ γιά μένα πονᾶς τόσο πολύ, ἐγώ ἔπαψα πιά νά λυπᾶμαι γιά τά περασμένα.
Ὁ νέος σήκωσε τό βλέμμα του νά εὐχαριστήση τόν Σωτήρα του, μά ἐκεῖνος δέν ἦταν πιά ἐκεῖ.
Στή θέσι πού πατοῦσε, εἶχε σχηματιστῆ ἕνας πελώριος ὁλόφωτος Σταυρός. Λυτρωμένος πιά ἀπ᾽ τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, ἔπεσε καί τόν προσκύνησε.
Μ᾽ εὐγνωμοσύνη στήν ψυχή, ὕστερα ἀπ᾽ τό ὅραμα ἐκεῖνο, κατέβηκε πάλι στήν πολιτεία ὁ νέος γιά νά γίνει ὁ πιο θερμός κήρυκας τῆς μετανοίας καί νά ὁδηγήσει στό Χριστό πολλούς ἄλλους παραστρατημένους»(https://orthodoxoiorizontes.gr/Theologika_keimena/P.Elpidios_Bagianakhs/Istories_metanoias.htm).




<>.








«Σέ κάποια ἀπ᾽ τίς περιοδεῖες του, σ᾽ ἕνα χωριό τοῦ ἐπιτέθηκε τοῦ Ἁγ. Γαβριήλ Ἐπισκόπου Ἰμερετίας κάποιος ληστής. Ὁ π. Γαβριήλ δέν ἔνιωσε ἀμηχανία· σταύρωσε τό ληστή καί τοῦ εἶπε: “Παιδί μου, ἐγώ εἶμαι ἕνας ἄθλιος μοναχός, ὁ ἐπίσκοπος Γαβριήλ, πῶς θά μποροῦσα νά ἔχω χρήματα;”. Τό ὄνομα αὐτό τό εἶχε ξανακούσει ὁ ληστής καί ξαφνιάστηκε. Ὁ δεσπότης δέν τόν ἄφησε, τόν πῆρε μαζί του, φρόντισε γιά τή μόρφωσί του καί μετά τόν διόρισε δάσκαλο σέ σχολεῖο»(ΑΓ, 13).

<>.





«Ἕνας νέος ζοῦσε μέ τούς γονεῖς του σ᾽ ἕνα μικρό χωριό. Κάποτε ἔπρεπε νά φύγη γιά νά σπουδάση σέ μιά μεγάλη πόλι μακρυά ἀπ᾽ τούς γονεῖς του. Ὅταν μιά μέρα τόν ἐπισκέφτηκε ἡ μητέρα του στό σπίτι του, ἔμεινε ἔκπληκτη ὅταν ἀντίκρισε σ᾽ αὐτό πολλές γυμνές φωτογραφίες γυναικῶν κολλημένες στούς τοίχους. Ἔφυγε χωρίς νά τοῦ πῆ τίποτε καί μετά ἀπό λίγο τοῦ ἔστειλε μιά δική της φωτογραφία καί τόν παρακάλεσε νά τή βάλη στό δωμάτιό του. Ὅταν τόν ἐπισκέφτηκε καί πάλι ὑπῆρχε μόνο ἡ δική της φωτογραφία στό δωμάτιο ἐνῶ οἱ ὑπόλοιπες εἶχαν ἀπομακρυνθῆ. Ὁ νέος ἀπάντησε στή μητέρα του ὅτι ὅταν ὑπάρχη ἡ δική σου φωτογραφία ἐδῶ, δέν ὑπάρχει θέσι γιά ἄσχημες φωτογραφίες. Εἴθε ἡ σκέψι μας νά εἶναι διαρκῶς στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ κι ἔτσι νά καθαρίζουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπ᾽ τό κακό!»(ΙΚ).



<>.




Ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ Ὑμνογράφος (+1991): «Κάτι τό ὁποῖο ἔγινε ἐδῶ στό Κυριακό τῆς Σκήτεώς μας, πρό πολλῶν ἐτῶν. Σέ μία ἑορτή μεγάλη κατά τήν ὁποία γινόταν ἀγρυπνία καί τό Κυριακό ἦταν κατάμεστον, βρισκόταν ἐκεῖνο τόν καιρό στό Ἅγ. Ὄρος ἕνας Μητροπολίτης.
Πρό τῆς ἀπολύσεως, λοιπόν, τῆς Θ. Λειτουργίας, στάθηκε στό μέσο τοῦ ναοῦ, κάτω ἀπ᾽ τόν πολυέλαιο φέρωντας τό ἐγκόλπιό του, καί κρατώντας διπλωμένο τό ὠμοφόριό του.
Στράφηκε τότε πρός ὅλους τούς πατέρες καί εἶπε τά ἑξῆς: “Πατέρες μου, ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι ἕνας πολύ ἁμαρτωλός Ἐπίσκοπος. Τόσο ἁμαρτωλός, πού αἰσχύνομαι νά ὁμολογήσω ἐνώπιόν σας τίς ἁμαρτίες μου. Δηλώνω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιόν σας ὅτι μετανοῶ καί θέλω νά ἀγωνισθῶ γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μου ὅσο θέλει ὁ Θεός νά ζήσω ἀκόμη. Παρακαλῶ νά προσεύχεσθε νά μέ ἐλεήση. Γι᾽ αὐτό καί τώρα παραιτοῦμαι τῆς ἀρχιερωσύνης. Ἀπό σήμερα εἶμαι ἕνας ἁπλός Μοναχός”.
Καί ἀφοῦ ξεδίπλωσε τό ὠμοφόριό του, εἰσῆλθε τελευταία φορά στό ἅγιο Βῆμα διά τῆς ὡραίας πύλης καί τό ἐναπέθεσε ἐπί τῆς Ἁγ. Τραπέζης, καθώς καί τό ἐγκόλπιό του, λέγοντας τό τοῦ Τελώνου, “ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ”(Λκ 18, 13). Κατόπιν ἐξῆλθε καί ἔβαλε στρωτή μετάνοια πρός τούς πατέρες λέγωντας· “Συγχωρήσατέ μοι ἀδελφοί καί πατέρες”.
Τό τί ἔγινε μέσα στό Κυριακό, δέν περιγράφεται! Ἅπαντες ἀνελύθησαν σέ δάκρυα καί κάποιοι σέ λυγμούς. Βίωσαν ἕνα τέτοιο γεγονός καί διδάχθηκαν πρακτικῶς τί εἶναι πραγματική ταπείνωσι. Ξέρεις, καλό μου παιδί, τί εἶναι νά τό κάνη αὐτό ἕνας σεβάσμιος Μητροπολίτης; Ἡ μετάνοια καί μάλιστα ἡ ἀληθής μετάνοια τήν ὁποία εἶχε, θά μποροῦσε νά τήν ζῆ μυστικῶς. Νά τή γνωρίζη αὐτός καί ὁ Θεός. Ὅμως, “ἐταπεινώθη σφόδρα”(Ψ 115, 1) κατά τό ψαλμικό. Καί πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι βρῆκε τό μέγα ἔλεος»(ΧΠ, 158).


<>.






«—Τί ἀνοησίες εἶναι αὐτές, πού πηγαίνετε σέ ἕνα τράγο νά πῆτε τί ἔχετε καμωμένα; Αὐτά εἶναι βλακεῖες.
—Μά, κυρ Λουχία, ἀπαντᾶ ἕνας Ρουμελιώτης στρατιώτης, ἡμεῖς ἰδῶ ἴδαμι θᾶμμα μί τά μάτια μας κι λές νά μή πιστέψουμι. Ἰδῶ τραίνου, πατάει τ᾽ νάρκα κι᾽ τοῦ καν᾽ χίλια-δυό κουμμάτια, κι θά γλύτουνι ὁ γερόπαπας [ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰάκωβος Βαλοδῆμος]; Μέ τό συμπάθειο κι᾽ ὅλας, ἀλλά δέν εἶνι καλά πράμματα αὐτά π᾽ λές.
—Τί θαῦμα, μωρέ, ἡλίθιοι, μοῦ τσαμπουνᾶτε. Αὐτό ἦταν ἕνα τυχαῖο γεγονός, τό ὁποῖο ἐξηγεῖται φυσικῶς. Ἁπλουστάτα. Πατήθηκε ἡ νάρκη καί τά ἀέρια μέ τά βλήματα διέφυγαν πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνσι καί τυχαίως δέν τόν ἔθιξε κανένα. Τό πήρατε τώρα καί τό ἐπαναλαμβάνετε “θαῦμα!... θαῦμα!...” καί κάνετε σάν γυναικοῦλες ὑστερικές. Ποῦ βρήκατε τό θαῦμα; Τί ὑστερίες εἶναι αὐτές; Ντροπή σας...
Αὐτά ἔφθασαν καί στά ἀφτιά τοῦ π. Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος πῆγε καί τοῦ εἶπε:
—Παιδί μου, μή τά λές αὐτά. Δέν κάνει. Ἔλα καί σύ νά ἐξομολογηθῆς, νά γίνης ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ, νά σέ φυλάξη ὁ Θεός κάι νά πᾶς στό σπίτι σου.
Ἐκεῖνος δέν καταδέχτηκε νά τοῦ δώση κἄν ἀπάντησι καί προσοχή, παρά μόνο τόν κοίταξε μέ ἕνα περιφρονητικό βλέμμα. Κατόπιν πῆρε ἀγγαρία μερικούς ἄνδρες καί πῆγε πιό πέρα στό δάσος, γιά νά κόψουν ξύλα. (Ἦταν εἴπαμε λοχίας). Ἐκεῖ, ὅμως, πάτησε καί αὐτός νάρκη. Τόν τίναξε στόν ἀέρα καί τόν ἔκανε κομμάτια! Αὐτόν μόνο καί κανένα ἄλλο!
Τόν δυστυχῆ! Ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε εὐκαιρία νά μετανοήση, ἀλλά αὐτός, πονηρός καί διεστραμμένος, ἀδιόρθωτος ἔμεινε ὁ δόλιος. Περιττό εἶναι νά σημειωθῆ, ὅτι ἔπειτα ἀπό αὐτό, φόβος καί τρόμος κατέλαβε ὅλους κάι κανένας ἀπ᾽ τούς στρατιῶτες δέν ἔμεινε ἀνεξομολόγητος»(ΑΧ, 42).




<>.




«Ἦταν κατάκοιτος καί ἄρρωστος βαρειά [ὁ ὅσιος ΓέρονταςἸάκωβος Βαλοδῆμος]. Περίμεναν οἱ γύρω του νά πεθάνη. Ἦταν Μ. Παρασκευή. Εἶχε σφοδρή ἐπιθυμία νά σηκωθῆ καί νά πάη στήν Ἐκκλησία. Οἱ πάντες τόν ἀπέτρεπαν. Τοῦ ἔλεγαν, ὅτι θά ἦταν παράτολμο καί ἐπικίνδυνο. Αὐτός, ὅμως, συρόμενος πῆγε. Προσευχήθηκε στόν Ἐσταυρωμένο μέ πίστι καί —ὤ τοῦ θαύματος— ἔγινε καλά.
Ἐπέστρεψε μετά τήν Ἀκολουθία ὑγιής. Θαύμαζαν ὅλοι γιά τό θαῦμα. “Δέν πεθαίνω, εἶπε, ἀκόμη. Μέ ἀφήνει ὁ Θεός, γιά νά ξυπνῶ καμμιά ψυχή ἐδῶ ἐπάνω”. Καί πράγματι πολλές ψυχές ξυπνοῦσε μέ τήν ἐξομολόγησι καί τήν νουθεσία»(Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, Πατήρ Ἰάκωβος Βαλοδῆμος, ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη χ. χ., 56).

<>.





«Νέος, εὑρισκόμενος στήν Ἀθήνα τό 1963, τούς καλοκαιρινούς μῆνες πειράστηκε σαρκικά πάνω ἀπ’ τίς δυνάμεις του. Ἔβαλε λογισμό νά θέση τέλος στούς ἀγῶνες τῆς ἐγκρατείας, διότι —ὅπως ἔλεγε— δέν βαστοῦσε  ἄλλο τό βάρος τῆς σάρκας. Ἔβαλε στό νοῦ του τό Γέροντά του, τό Γέροντα Ἀμφιλόχιο Μακρῆ τῆς Πάτμου, ἀλλά ἦταν πολύ μακρυά γιά νά τόν βοηθήση. Ἔφυγε ἀπό τήν κατοικία του καί κατέβηκε στό κέντρο τῆς Ἀθήνας. Εἶχε ἀρχίσει νά βραδιάζη. Ἡ διαδρομή ἦταν μία ὥρα. Προσευχόταν. Ἀλλά ἡ φλόγα τῆς σάρκας δέν δροσιζόταν. Εἶπε, λοιπόν, καθ’ ἑαυτόν ὁ νέος, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε πάει ποτέ σινεμά: “Ἄς ἀρχίσω ἀπό ἕνα θέαμα ἀκατάλληλο” πού πρόβαλλε τότε τό σινεμά Ρέξ. Ἔκοψε τό εἰσιτήριο καί στάθηκε στίς διαφημιστικές ἀφίσες. Ἄπειρος ὤν, δέν καταλάβαινε σχεδόν τίποτε. Ἀφοῦ στραβώθηκε νά κοιτάζη, γύρισε τό πρόσωπό του μήπως τόν βλέπει κάποιος γνωστός. Καί ἦταν δίπλα του ἡ φιγούρα τοῦ Γέροντα Ἀμφιλοχίου ἔνδακρυς! Ἐδῶ σταμάτησαν ὅλα. Γύρισε στό σπίτι του καί ἔκλαψε πικρά ὅπως ὁ Πέτρος»(ΓΩ, 184).

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Ψυχική Τόνωση (Διαχρονικό Ημερολόγιο), εκδ. Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός


<>.











«Γύρισα νωρίτερα ἐκεῖνο τό βράδυ στό σπίτι καί ἤμουν ξεμέθυστος. Τήν ὥρα πού ἡ μάνα της ἔβαζε τήν κόρη μας νά κοιμηθῆ, ἐκείνη προσευχόταν γιά μένα, πού ἤμουν σκλάβος στό πιοτό. Συνήθως, ὅταν ἐπέστρεφα τά βράδια, ἡ γυναῖκα μου καί ἡ κόρη μου ἔτρεμαν, γιατί ξεσποῦσα τό θυμό μου πάνω τους. Μπῆκα ἀθόρυβα στό σπίτι κι ἄκουσα τήν κόρη μου νά λέη: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σέ παρακαλῶ, σῶσε τόν ἀγαπημένο μου πατερούλη”. Σάν νά ἔπεσε κεραυνός ἐπάνω μου! “Ἀγαπημένος πατερούλης” δέν ὑπῆρξα ποτέ γιά τό κοριτσάκι μου. Αἰσθάνθηκα νά πνίγομαι. Βγῆκα ἔξω κι ἔκλαψα πικρά. Μέσα στήν ἀπελπισία μου εἶπα: “Κύριε, ἄκουσε τήν προσευχή τοῦ παιδιοῦ μου καί σῶσε με”. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε! Σήμερα εἶμαι ἕνας στοργικός σύζυγος καί καλός πατέρας γιά τό γλυκό μου κοριτσάκι. Ὁ Θεός πράγματι ἀκούει προσευχές!
Χ.Ξ.»(ΗΛ).


<>.







Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: «Μοῦ ἔλεγε ἕνας νεαρός πού δέν εἶχε σχέσι μέ τήν Ἐκκλησία, τό ἑξῆς:
“Διάβασα μιά πρότασι ἀπ᾽ τήν Κ. Διαθήκη, τό Εὐαγγέλιο κι αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρά, τέτοια πού ὅλη τή νύχτα δέν μπόρεσα νά κοιμηθῶ!
Ἔζησε αὐτό τό παιδί μιά κατάστασι μακαριότητος!
Μπορεῖ νά ἦταν ἄσχετος μέ τά πνευματικά, ἀλλά ἦταν καλοπροαίρετος καί ὁ Θεός θέλησε μέ αὐτόν τόν τρόπο, νά τόν πλησιάση καί νά τόν βοηθήση».



<>.



Φεύγω γύρω στίς 6 τό πρωΐ γιά τό ναό. Ἐκεῖ πού περπατοῦσα, σταματᾶ ἀπότομα στή μέση τοῦ δρόμου ἕνα αὐτοκίνητο μέ φιμέ τζάμια, ἀνοίγει ἡ πόρτα καί κατεβαίνει τρέχοντας ἕνας νεαρός καί ἔρχεται πρός τά πάνω μου. 
—Χριστέ μου, λέω, δικός σου εἶμαι ὅ,τι θέλεις ἄς γίνη. 
Ὁ νεαρός πού θά ἦταν περίπου 25 χρόνων, πολύ ταλαιπωρημένος, φαινόταν πῶς εἶναι ναρκομανής, πέφτει κάτω στό δρόμο, ἀγκαλιάζει τά πόδια μου καί ἀρχίζει νά φωνάζη:
—Σῶσε με, Πάτερ μου, σῶσε με ἀπ᾽ τή βρωμιά μου, μόνο ἐσύ μπορεῖς νά μέ σώσης. 
Μά νά προσπαθῶ νά τόν σηκώσω, νά τόν σταματήσω νά μήν φωνάζη τόσο δυνατά, μέ τίποτε δέν ἄφηνε τά πόδια μου. 
Βγῆκε ἡ γειτονιά στό δρόμο, βλέποντας ἀπ᾽ τά παράθυρα τί γίνεται, σοῦ λέει κάτι κάνουν τόν παπᾶ. 
Τούς εἶπα νά φύγουν στά σπίτια τους, σήκωσα τό παιδί, τό ἀγκάλιασα, τοῦ χάιδεψα τό κεφάλι καί τό φίλησα στό μέτωπο. 
Αὐτό πάλι μοῦ φίλησε τό χέρι καί μέ ἔσφιγγε γύρω γύρω ἀπ᾽ τή μέση μή ἀφήνοντάς με. Μοῦ εἶπε:
—Μέ λένε... ἄν μπορῆς, Πάτερ μου (τί εὐγένεια, ἄν μπορῶ, πρώτη φορά μοῦ εἶπαν ἄν μπορῶ) νά προσεύχεσαι γιά μένα. 
Ἐγώ τοῦ εἶπα τό μόνο πού μποροῦσα νά σκεφτῶ ἐκείνη τήν ὥρα: 
—Σέ ἀγαπάει ὁ Χριστός μας δέν εἶσαι μόνος. 
Καί στό τέλος γυρνᾶ καί μοῦ λέει:
—Σε εὐχαριστώ, Πάτερ μου, πού μέ φίλησες, κανείς δέν μέ φιλάει, ἐκτός ἀπό αὐτούς ἀπ᾽ τούς ὁποίους βγάζω χρήματα (...). Σάν νά μοῦ σήκωσες τό βάρος μου. 
Μπῆκε στό αὐτοκίνητο καί ἔφυγε. 
—Ἄχ καί νά ἤμουν σάν τόν Ἅγ. Παΐσιο, νά μποροῦσα νά τό βοηθήσω, μου εἶπε ὁ παπᾶς καί κλείσαμε τό τηλέφωνο... 
Ὅταν ἡ ζωή ἀφηγεῖται... 


<>.







Η θυσιαστική και με μακαρία υπομονή αγάπη ενός άνδρα για τη γυναίκα του και η επιστροφή της


«Διηγεῖται ὁ Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινός μία πραγματική ἱστορία, γιά νά μαρτυρηθῆ μέ ζωντάνια ἡ θυσιαστική καί μέ μακαρία ὑπομονή ἀγάπη ἑνός ἀνδρός γιά τή γυναῖκα του, ἕνα παράδειγμα ἀπ᾽ τή μαχητικότητα ἑνός ἡρωϊκοῦ συζύγου, ὄχι κάποια πλασμένη διήγησι πρός διδαχή, ἀλλά μία ἀληθινή ἱστορία πού ἐκτυλίχθηκε στίς μέρες μας. “Εἶναι πολύ συγκλονιστικό”, δηλώνει ἐξαρχής ὁ παπποῦς, ἕνα ἀληθινό παράδειγμα θυσίας, “ἀπ᾽ τά μέσα πού χειρίζονται οἱ πραγματικοί σύζυγοι, γιά νά συγκρατήσουν τήν ἑνότητά τους”. Ὁ Γέροντας ἐκκινεῖ τήν ἐξιστόρησί του, παρουσιάζοντας ἕνα “τζέντλεμαν”, ὅπως τόν ἀποκαλεῖ, ὁ ὁποῖος σέ ἡλικία πέραν τῶν τριάντα ἐτῶν, ἐπιθύμησε νά δημιουργήση οἰκογένεια. “Ἔκανε ἐκεῖ τήν προσευχούλα του, καί, ὅπως τοῦ ἔτυχε ἐκεῖ, βρῆκε μία κορούλα καί τήν πῆρε ὡς σύζυγο, τήν παντρεύτηκε νομίμως”. Ἐκείνη ἦταν μικρή, “κάτω καί τῶν εἴκοσι σχεδόν ἐτῶν”, ἀλλά ὄχι μονάχα αὐτό, διότι ἦταν καί ζωηρή, ἔκανε λάθη, ὡστόσο, ὡς γνήσιος “τζέντλεμαν” ὁ ἄνδρας της, ὡς ἄνθρωπος πού διέθετε διάκρισι, προσποιοῦνταν ὅτι δέν ἔβλεπε τά ἀτοπήματά της, “σάν πατέρας της τῆς φερόταν”, ὡς ἕνας γνήσιος ἥρωας ἀπ᾽ τίς πρῶτες ἐποχές τῆς συζυγίας τους.

Ὁ ἄνδρας ἦταν μέτοχος σέ ἑταιρεία πού ἕδρευε στό ἐξωτερικό καί ἄρα τό ἀνάγκαζε ἡ συγκυρία νά φύγη τό ζευγάρι γιά τά ξένα, ὅπως καί ἔφυγε. “Ἔ, τήν πῆρε καί ἔφυγαν στό ἐξωτερικό, σάν σύζυγό του, μαζί ἐκεῖ”. Ἐκεῖ, ὅμως, στά μακρινά, ἦρθε ὁ κακός λογισμός καί παρέσυρε μέ δίνη τό κορίτσι. “Ὅπως ἦταν λίγο ζωηρούλα καί ἀκατάρτιστη, σκέφτηκε ὅτι αὐτό γιά μένα τό ἔκανε —τό νά μετακινηθοῦν— γιά νά μέ χωρίση ἀπ᾽ τό περιβάλλον μου”. Πίστεψε τό νοῦ της, καί, τότε, “τόν παρατάει τόν ἄνδρα της καί φεύγει καί ἔρχεται πίσω στήν Ἑλλάδα καί πηγαίνει σέ κάποιο καζίνο καί δουλεύει σάν ἐλεύθερη γυναῖκα, ἐπ᾽ ἀμοιβή”. Ὁ σύζυγος, ὡστόσο, δέν φάνηκε νά πτοῆται ἀπ᾽ τήν ἄξαφνη φυγή της, διότι ἐκεῖνος τήν ἀγαποῦσε καί ἦταν ἱκανός νά τή συγχωρῆ, νά κάνη θυσίες, νά μακροθυμῆ, νά διασώζη τά πολλά καί σπουδαία λάθη της. “Αὐτός”, διηγεῖται ὁ Γέροντας, “ἀπ᾽ τή στιγμή πού ἔφυγε ἀπό κοντά του, ἄρχισε νά ἐξομολογῆται στό Θεό καί νά τόν παρακαλῆ, μέ ἕνα εἶδος, οπως νά σοῦ πῶ, δικαζότανε μέ τό Θεό!”.

Ὁ Βατοπαιδινός ἀναφέρεται στίς συγκλονιστικές προσευχές αὐτοῦ τοῦ “τζέντλεμαν” καί τίς δεήσεις ἑνός ὁλόκληρου καιροῦ: “Ἐπί δύο ἔτη, κάθε μέρα ἔκλαιγε: ‘Πανάγαθε, παρά δέ Κυρίου ἁρμόζεται γυνή ἀνδρί, ἐγώ προσευχήθηκα σέ Σένα καί ξέρεις τή διάθεσί μου. Εἶναι ἀδύνατον νά πιστέψω ὅτι αὐτή ἡ γυναῖκα εἶναι τυχαία γιά μένα! Ἐσύ μοῦ τήν ἔδωσες! Τή θέλω, Πανάγαθε! Ζητῶ τή γυναῖκα μου! Τί πειράζει, ἄν πλανήθηκε ἕνα κοριτσάκι; Γιά ποιόν σκοπό ἦρθες στή Γῆ; Δέν ἦρθες Ἐσύ νά ἐπιστρέψης τό πεπλανημένο; Δέν ὁρκίστηκες στό Ὄνομά Σου, ὅτι δέν θέλεις τό θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ; Δέν ὑποχωρῶ, ἐπιμένω, ζητῶ δικαιοσύνη! ̓”. Ἔκλαιγε. Σπάραζε. Γονάτιζε. Ζοῦσε ὅπως ζοῦσε, ὁ καιρός περνοῦσε. Ἡ κορούλα δέν γυρνοῦσε, ἀλλά ἐκεῖνος ὡς ἀκλόνητη ὀροσειρά εἶχε καταφέρει νά συμπληρώση εἴκοσι τέσσερεις ὁλόκληρους μῆνες τῆς ἴδιας ἐπιμονῆς κραυγῆς πρός τό Θεό: “Θέλω τή γυναῖκα μου, νά μοῦ τή φέρης πίσω! Ἀφοῦ δέν μπορεῖ ἐκείνη, γιατί πλανήθηκε, πάρε τή δική μου προσευχή! Δέν εἶπες Κύριέ μου, ‘εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε; ̓”. Δύο χρόνια ἡ ἴδια ἱστορία. Τό ἴδιο κλαμα, ἡ ἴδια ἡρωϊκή διάθεσι. “Στεκόταν στήν ἔπαλξι τῆς ἀπαιτήσεως πρός τό Θεό”. Ἡ προσευχή του ἔφθασε νά εἶναι φοβερά παράκλησι, ἐπαινετά ἐξαντλητική γιά τή μικρή ὀμορφούλα τῆς καρδιᾶς του.

Ἐκεῖ, ὅμως, στό χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, σέ περιμένει ὁ Θεός γιά νά σέ πιάση. “Στά δύο χρόνια ξύπνησε ἡ κόρη!”, λέει, τώρα, ὁ παπποῦς. Τήν κορούλα τή βασάνιζαν οἱ τύψεις. Γνώριζε τό μέγεθος τοῦ ἀτοπήματός της καί ἄρα τήν κλοτσοῦσε ἠ συνείδησί της. “Ἄρχισε νά σκέφτεται ὅτι θά πρέπη ὁ Θεός νά κάνη ἄλλη κόλασι, γιατί τούτη πού εἶναι, εἶναι μικρή γιά μένα. Πιάνει καί γράφει ἕνα γράμμα στόν ἄνδρα της, καί λέει: ‘Δέν τολμῶ νά σέ ὀνομάσω, δέν ἔχω θέσι. Ἀλλά, ἄν ἐπιστρέψω, δέν μέ δέχεσαι πίσω σάν ὐπηρέτρια; ̓”. Ὁ ἄνδρας, μόλις διάβασε τό γράμμα της, πλημμύρισε ἀπό χαρά. Δέν ὑπῆρξε γι᾽ αὐτόν οὔτε ἴχνος δεύτερης σκέψεως. Ἀμέσως λαχτάρισε πίσω τή γυναῖκα του. Ἡ ἀγάπη συγχωρεῖ, ζέει ὀρθή, δέν γνωρίζει μικρότητες. Μεγαλοθυμεῖ! Σημειώσεις λαθῶν δέν θά κρατήση ἡ ἀγάπη. Σχίζει τά τεφτέρια. Τά διαγράφει ὅλα, σχεδιάζει τά μέλλοντα. “Ἀπαντάει αὐτός”. Γράφει καί στέλνει μία ἀπάντησι ἡρωϊκή. “‘Ἀγάπη μου ̓, ἔγνεφε μέσα μέ ζεστασιά, ‘γιατί εἶπες αὐτό τό λόγο; Δέν σέ ἔστειλα γιά διακοπές καί ἀναμένω τή σύζυγό μου νά ἔρθω πίσω στήν ἀγκαλιά μου; ̓. Ἔ, πῆρε θάρρος αὐτή καί λέει ἔρχομαι!”.

Πανηγύριζε ἤδη ὁ οὐρανός, οἱ Ἅγιοι, οἱ Ἄγγελοι, ὅλοι μαζί ἕνας ψαλμός γιά τό ζευγάρι πού ἑνώνονταν ξανά, διότι χαίρεται πολύ καί ἡ Θεοτόκος σμίγοντας πίσω τά ζευγάρια. Ἀπέμεινε ἡ συνάντησί τους. “Συνεννοήθηκαν γιά τό χρόνο κι αὐτός τήν περίμενε στό ἀεροδρόμιο. Ὅταν ἦρθε στό ἀεροδρόμιο καί βγῆκε ἔξω καί ἐλευθερώθηκε, μόλις τόν εἶδε ἀπέναντι, ἔπεσε κάτω καί ἄρχισε νά κλαίη, νά χτυπιέται. Ἐκεῖνος τήν πῆρε στήν ἀγκαλιά του, ἔτσι μπροστά στόν κόσμο. ‘Ἀγάπη μου, γιατί κάνεις ἔτσι καί μέ πληγώνεις; Μέ τόση λαχτάρα σέ περιμένω νά πᾶμε σπίτι μας, κι ἐσύ τί κάνεις ἔτσι; ̓. Τήν πῆρε στό σπίτι”.

“Ἔ, αὐτό τό βράδυ, πάτερ”, εἶχε ἐμπιστευτῆ ἐκεῖνος ὁ σύζυγος στό Γέροντα Ἰωσήφ τό Βατοπαιδινό, “ἀπ᾽ τήν ὥρα πού ἔβαλα τό κεφάλι μου στό μαξιλάρι μου μέχρι τό πρωΐ, ὁ φύλακας μου ἄγγελος μέ γύρισε ὅλες τίς χωρεῖες τῶν Ἁγίων, ὅλη τή δόξα τοῦ Παραδείσου!”»(ΚΠ, 437).


<>












Ο Άγιος Βιτάλιος Σιντόρενκο της Γεωργίας (+1992) συγχωρεί και καλύπτει τους διώκτες του και αυτοί συγκινούνται και μετανοούν

Ὁ πολυέλεος Θεός μας, θέλοντας τήν σωτηρία κάθε ψυχῆς καί ξεσκεπάζοντας τήν δολιότητα τῆς ψεύτικης ταπεινώσεως ἄφησε κάποιους ἀνθρώπους στήν πονηρή σκέψι τους νά καταστρέψουν τό νεαρό ἀσκητή Ἅγιο Βιτάλιο Σιντόρενκο τῆς Γεωργίας (+1992). Οἱ ζηλόφθονοι τόν χτύπησαν στό κεφάλι του, τόν ἔβαλαν σ᾽ ἕνα μεγάλο τσουβάλι καί κρυφά, καλυπτόμενοι ἀπ᾽ τό σκοτάδι, τόν πέταξαν σέ μιά ἄβυσσο. Πέρασε λίγη ὥρα καί στή μονή ἦρθαν, κάποιοι κυνηγοί κουβαλώντας μαζί τους καταπληγμένο ἀλλά ζωντανό τόν μάρτυρά μας. Ὅταν ὁ Γέροντας συνῆλθε τοῦ ζήτησαν νά δείξη τούς δράστες. Αὐτός, ὅμως, ἀπάντησε ὅτι δέν θυμᾶται τά πρόσωπά τους. Ἡ συμπεριφορά του συγκίνησε βαθιά τούς κακούργους καί αὐτοί μετάνοιωσαν πραγματικά καί ἄρχισαν μιά ἐνάρετη ζωή...

(Βιβλίο: Ὁ Θαυμαστός Γέροντας Βιτάλιος, ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2008).



<>.






Ο Αμερικανός Αγιορείτης ιερομόναχος π. Αλέξιος Καρακαλληνός (πρώην Μεθοδιστής) διηγείται την μεταστροφή του από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία

Ο Αμερικανός Αγιορείτης ιερομόναχος π. Αλέξιος Καρακαλληνός (πρώην Μεθοδιστής) διηγείται την μεταστροφή του από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία:

Από το πολύ έλεος του Θεού, η Θεία Χάρις άγγιξε και την ιδική μου ψυχή οδηγώντας με αρχικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τελικά στο Άγιον Όρος, αν και μεγάλωσα σε μια μικρή προτεσταντική κοινότητα, σε μια επίσης μικρή πόλη των ΗΠΑ, όπου ούτε ποτέ συνάντησα μια Ορθόδοξη ενορία, ούτε ποτέ είχα οποιαδήποτε επαφή με κάποιον Ορθόδοξο χριστιανό. Όταν ήμουν νέος είχα διδαχθή ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες ήταν βασικά ίδιες, και ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν ασήμαντες. Παρόλα αυτά η πείρα με έκανε να θέσω υπό κρίση αυτή την κεντρική διδασκαλία της Οικουμενιστικής Κινήσεως.

Όταν ήμουν 14 ετών και παρακολουθούσα το μάθημα του κατηχητικού σχολείου σε ένα ναό των Μεθοδιστών, συγκεκριμένα στο ναό όπου ο παππούς μου ήταν παλαιότερα ο πάστορας, έκανα στον κατηχητή μου την εξής ερώτηση: «Γιατί πρέπει να είμαι Μεθοδιστής και όχι Ρωμαιοκαθολικός ή Πρεσβυτεριανός ή Βαπτιστής; Πώς μπορώ να ξέρω ότι οι Μεθοδιστές έχουν την αλήθεια;». Ο κατηχητής μου, όμως, δεν μου έδωσε ικανοποιητική απάντηση, και από τότε άρχισε η μακρά μου πορεία αναζητήσεως της Αληθείας.

Τώρα βλέπω ότι ο δικός μου δρόμος της αναζητήσεως είχε πολλά κοινά σημεία με εκείνα άλλων αναζητητών, οι οποίοι επίσης κατέληξαν από την ετεροδοξία στην Ορθοδοξία.

Πηγή:


Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ


<>.







Ορθόδοξες Ομαδικές Βαπτίσεις στην Ινδία με θαύμα του Σταυρού

Η Ινδία είναι μια πολύ μεγάλη χώρα στην οποία η πλειοψηφία είναι Ινδουιστές. Η χώρα αυτή δέχθηκε το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τον Απόστολο Θωμά, όμως οι περισσότεροι κάτοικοί της έμειναν ειδωλολάτρες.

Κάποτε ένας ιεραπόστολος αφού κατήχησε και βάφτισε αρκετές οικογένειες Ινδών ύψωσε έναν ξυλόγλυπτο Σταυρό με τον Εσταυρωμένο τον οποίο στόλισε πολύ όμορφα.

Μια μέρα οι ειδωλολάτρες πήγαν στον Εσταυρωμένο και άρχισαν να τον περιγελούν πετώντας στο πρόσωπό του ακαθαρσίες φτύνοντας και χτυπώντας με ρόπαλα.

Ξαφνικά ο Χριστός έστρεψε το πρόσωπό του προς τα δεξιά και κοιτώντας τους είπε: “Γιατί με περιγελάτε;”.

Εκείνοι έμειναν στήλη άλατος, μάλιστα μερικοί πέθαναν από το φόβο τους. Οι υπόλοιποι έτρεξαν στους δασκάλους τους και τους είπαν για το θαύμα. Όταν επέστρεψαν μαζί με τους δασκάλους τους είδαν ότι το πρόσωπο του Χριστού ήταν ακόμη στραμμένο δεξιά και τόσο πολύ εξεπλάγησαν ώστε ζήτησαν και βαφτίστηκαν αμέσως.

Σήμερα στο σημείο που ήταν ο Εσταυρωμένος βρίσκεται ο καθεδρικός τους ναός, ο δε ξύλινος εκείνος σταυρός σώζεται μέσα στο Άγιο Βήμα.

Από το βιβλίο: π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης (Μετάφραση), Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα, Εκδόσεις Άθως, Α´ και Β´ τόμος



<>.









Η θαυμαστή μεταστροφή της Ελένης από την Σρι Λάνκα, από το Βουδισμό στην Ορθοδοξία

Στήν Ι. Μονή Αγίας Μαρίνης και Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στην Κωμόπολι Ξυλοτύμπου της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου στην Κύπρο γνώρισα και την Ελένη πού κατάγεται από την Σρί Λάνκα, δηλαδή την Κεϋλάνη.

H Ελένη, Βουδίστρια στο θρήσκευμα, πήγε στην Κύπρο για να γηροκομήσει μία γιαγιά, και ήσπάσθη τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό διότι βίωσε το έξης υπερφυσικό και θαυμαστό γεγονός:

Την Μεγάλη Πέμπτη συνόδευσε την γιαγιά στην Ακολουθία των Παθών, όπου εκεί είδε να επαναλαμβάνεται εμπρός της ή Σταύρωση του Κυρίου. Δηλαδή είδε ζωντανά όσα διαδραματίσθηκαν πάνω στον Γολγοθά την ώρα πού σταύρωσαν οι Εβραίοι τον Κύριο.

H Ελένη δεν γνώριζε τίποτε από τον Χριστιανισμό και όταν είδε αυτό το θέαμα, λυπήθηκε αφ’ ενός και απορούσε αφ’ έτερου γιατί εκείνοι οι κακοί άνθρωποι κτυπούσαν, χλεύαζαν και τελικά σταύρωσαν Αυτόν τον Άνθρωπο. Έμεινε άφωνη και δάκρυα πόνου κύλισαν από τα μάτια της. Λίγο αργότερα, όταν επέστρεψαν στο σπίτι, συγκλονισμένη από το θέαμα, μίλησε, και ρώτησε την γιαγιά να της εξήγηση για όλα εκείνα πού είδε αυτή ζωντανά.

H γιαγιά βέβαια της είπε τα πρέποντα και ως εκ τούτου ή Ελένη –πού το όνομα της ήταν άλλο– αφού είδε τον Ίδιο τον Χριστό εμπρός της και μάλιστα την στιγμή πού τον σταύρωναν απαρνήθηκε τον Βουδισμό. Τηλεφώνησε στην μητέρα της και εκείνη της είπε ότι αν γίνει Χριστιανή δεν θα την δεχθούν ποτέ στο πατρικό της σπίτι. Φυσικά η απειλή της μητέρας της δεν φόβισε την Ελένη και τοιουτοτρόπως βαπτίσθηκε και ζει Χριστιανικά στην Κύπρο, μακριά από την μητέρα της και την πατρίδα της.

Από το βιβλίο: Κ. Τριανταφύλλου, Ετών Πεντήκοντα – Αιτών 50 Ψαλμό, εκδ. Μικρά Ζύμη, Θέρμον Αιτωλία


<>.









π. Παύλος Σαβάμπε Τακούμα, Ιαπωνία: Ο σαμουράι που έγινε Ορθόδοξος Ιερέας

Ο π. Παύλος Σαβάμπε Τακούμα ήταν ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας της Ιαπωνίας και ένας από τους τρεις πρώτους ορθοδόξους χριστιανούς. Ήταν γιος ενός σαμουράι και γαμπρός ενός σιντοϊστή ιερέα.Ήταν φανατικός εθνικιστής και μισούσε κάθε ξένη επιρροή στην χώρα του.

«Κάποια βραδιά, λοιπόν, καθώς μελετούσε στο κελί του, βλέπει ένα σαμουράι να ορμά στο δωμάτιό του με το σπαθί στο χέρι. Θα τον έσφαζε, του είπε, εάν δεν σταματούσε να «διαφθείρει» με τα κηρύγματά του τους ντόπιους.

Ταπεινά ο Άγιος Νικόλαος δέχθηκε να πεθάνει, αν όμως πρώτα ο επίδοξος δολοφόνος του θα μάθαινε τι μελετούσε την ώρα εκείνη.

Ο σαμουράι άφησε το σπαθί του, για να ακούσει τι είχε να του πει ο Άγιος. Και έτσι αυτός άρχισε να του εξηγεί την δημιουργία του σύμπαντος από τον Θεό, το σχέδιο της Θείας Οικονομίας και πως ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο. Το αποτέλεσμα ήταν, ο παραλίγο δήμιός του να κατηχηθεί και να βαπτισθεί. Λίγα χρόνια αργότερα ο σαμουράι Τακούμα Σαβάμπε έγινε ο πατήρ Παύλος, ο πρώτος Ορθόδοξος Ιάπωνας ιερέας»

* * *

Ο Άγιος Νικόλαος Κασάτκιν διακονούσε τον Ιησού ως Ορθόδοξος Ιερέας στην Ιαπωνία κατά την ηγεμονία του Τοκουγάουα στην Έντο εποχή (1603-1868). Τότε έβλεπαν του ξένους με δυσπιστία και πολλοί ακόμα τους μισούσαν, ενώ ήταν παράνομο να προωθήσει κάποιος μια ξένη θρησκεία. Τα πρώτα χρόνια της διακονίας του ο Άγιος Νικόλαος βρέθηκε σε έντονη αντιπαράθεση με ένα πολεμιστή Σαμουράι που ήταν Σίντο ιερέας, τον Τακούμα Σαγάβε.

Ο σαμουράι είχε οπλιστεί με το σπαθί του και ήρθε σε αντιπαράθεση με τον ιερέα, σκοπεύοντας να τον σκοτώσει πριν ακόμα αρχίσει να κηρύττει. Με μια άγρια διάθεση ο σαμουράι στάθηκε μπροστά στον π. Νικόλαο. Τι δουλειά είχε αυτός ο άνθρωπος να καταφθάσει στην αγαπημένη του πατρίδα και να διδάσκει μια παράξενη θρησκεία; Θα του έδειχνε αυτός! Αν δεν μπορούσε να ακούσει από λόγια ίσως να έπρεπε να ληφθούν άλλα μέτρα.

Δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές για τον π. Νικόλαο. Γνώριζε ότι πολλοί Ιάπωνες αντιδρούσαν στην Ορθόδοξη πίστη. Και ορίστε που μπροστά του στεκόταν ένας περήφανος σαμουράι, ένας ειδωλολάτρης ιερέας του αρχαιότερου θυσιαστηρίου Σίντο της πόλης, να τον κοιτάζει ψυχρά, περιφρονώντας την Ορθόδοξη πίστη. Ο π. Νικόλαος δεν μπορούσε απλώς να τον αγνοήσει.

Η περίπτωση χρειαζόταν πρωτοβουλία και επειδή είχε προετοιμαστεί για χρόνια με σκληρή δουλειά, μελέτη και δυσκολίες στα πρώτα του χρόνια, ο π. Νικόλαος μπορούσε να αντιμετωπίζει τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Δείχνοντας ηρεμία άρχισε μια απαλή συζήτηση με τον εκνευρισμένο άνδρα. Το μίσος που ένιωθε ο σαμουράι δεν μπορούσε να διαρκέσει για πολύ. Έγινε σοβαρός και σκεπτικός.

Ορίστε τι έγραψε γι’ αυτόν ο Άγιος Νικόλαος: «Από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισα να του εξηγώ την αγιασμένη ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Έφερε μαζί του χαρτί και καλαμάρι και άρχισε να γράφει όλα όσα του έλεγα.

Με διέκοπτε σχεδόν σε κάθε λέξη με αντιρρήσεις που χρειάζονταν επεξήγηση. Με την πάροδο των ημερών υπήρχαν όλο και λιγότερες παρεμβάσεις ενώ εξακολουθούσε να γράφει κάθε σκέψη και κάθε όνομα. Η διαδικασία με την οποία το χέρι του Θεού αναγεννούσε αυτόν τον άνθρωπο ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου».

Ο σαμουράι πολεμιστής-ιερέας Τακούμα Σαγάβε βαπτίστηκε με τη Χάρη του Θεού τον Απρίλιο του 1868 μαζί με δύο φίλους του, τον Σακάι και τον Ουράνο. Πήρε τ’όνομα Παύλος. Οι τρείς φίλοι έγιναν οι πρώτοι Ιάπωνες προσήλυτοι στην Ορθοδοξία.

Το 1875, ο Παύλος χειροτονήθηκε ως πρώτος Ιάπωνας ιερέας, ο οποίος εξακολούθησε να υπηρετεί την εκκλησία η οποία μεγάλωσε τις επόμενες δεκαετίες.
Εκοιμήθη ένα χρόνο μετά τον Άγιο Νικόλαο το 1913.

Αιωνία του η Μνήμη!

<>.
















Ο άγιος Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης και η μεταστροφή μιας βουδίστριας στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό

Η Θ. Κ. είχε παρασυρθεί στα νεανικά της χρόνια και αναζητούσε τον Θεό εκτός Εκκλησίας. Έτσι προσχώρησε στον Βουδισμό. Ζούσε στην Αθήνα και είχε σημαντική κοινωνική θέση.

Επειδή ίσως είχε και πανεπιστημιακή μόρφωση, οι υπεύθυνοι της θρησκευτικής τους οργάνωσης την έκαναν “ιέρεια”του Βουδισμού. Με τη βοήθεια του διαβόλου σηκωνόταν ψηλά από το έδαφος και πίστευε ότι την σήκωνε ο Βούδας. Έτσι, μ’ αυτά τα δαιμονικά τεχνάσματα, παρέσυρε τριακόσιους περίπου χριστιανούς στον Βουδισμό. Όμως άρχισαν και οι δαιμονικές επιθέσεις εναντίον της γιατί είχε δώσει δικαιώματα στον σατανά. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί ούτε για ελάχιστα λεπτά της ώρας για πολλές μέρες. Στο σπίτι της ακούγονταν συνεχώς δυνατοί θόρυβοι και έτρεμαν τα έπιπλα στους διάφορους χώρους. Κατάλαβε ότι δε μπορούσε να συνεχίσει έτσι. Άρχισε να πηγαίνει στις εκκλησίες για να βοηθηθεί, αλλά δεν μπορούσε να δει τις εικόνες.

Ήρθε στον τόπο καταγωγής της, στις Σέρρες και την βοήθησε να εξομολογηθεί ο μακαριστός π. Μιχαήλ Μιχαηλίδης. Μόλις ο πνευματικός της διάβασε την συγχωρητική ευχή, έφυγε από το σώμα της το κάψιμο που ένιωθε για πολλούς μήνες. Μια αμαρτία όμως δυσκολευόταν, όπως μας έλεγε να την πει κι έμεινε το κάψιμο στο αριστερό της γόνατο για έξι μήνες. Μόλις την εξομολογήθηκε και αμέσως μετά την συγχωρητική ευχή, απαλλάχτηκε κι από αυτό το μαρτύριο. Άρχισε να κάνει πνευματική ζωή, αλλά από αυτούς που παρέσυρε στον βουδισμό, ελάχιστους κατάφερε να μεταπείσει για να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Τους τελευταίους μήνες της ζωής της αρρώστησε από καρκίνο. Ο π. Ιωάννης, τον οποίο είχε γνωρίσει από πνευματικά της αδέρφια, την βοήθησε πολύ. Όπως μας έλεγε όμως ο παππούλης, η προσευχή του δεν έφθανε στον Ουρανό. Ίσως ήταν θέλημα του Θεού να την πάρει από αυτή τη ζωή.

Σε μια επίσκεψή της στον π. Ιωάννη με την πνευματική της αδερφή Σ. Ζαχαρούλα, ο π. Ιωάννης της είπε να σταυρωθεί με άγιο μύρο από την Παναγία Μαλεβή, για να ανακουφιστεί από τους πόνους. Μόλις το άκουσε η φίλη της είπε: “Μα, παππούλη μου, πού να βρούμε τώρα μύρο από την Μαλεβή; Εγώ της έδωσα μύρο από την Παναγία της Άνδρου”. 

"Όχι", επέμεινε ο π. Ιωάννης, “να σταυρωθεί με μύρο της Παναγίας Μαλεβής”. Φεύγοντας από το Νεοχώρι η Θ.Κ. είπε: "Σε άγιο άνθρωπο με έφερες Ζαχαρούλα. Αυτό που είπε ο παππούλης για το μύρο της Μαλεβής, έχει νόημα. Κάποια φορά που πήγα στη Μαλεβή, μάλωσα με τις μοναχές για το μύρο και τις μίλησα άσχημα! Το είδε αυτό ο άγιος Γέροντας και για να μου θυμίσει να το εξομολογηθώ και να πάω να ζητήσω συγγνώμη από τις μοναχές, μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να σταυρωθώ με αυτό το άγιο μύρο”!

Μιλτιάδης Τσεσμετζής – εκπαιδευτικός, Σέρρες


<>.








"Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα..."

Επιστολή από την πρώτη Ταϊβανέζα Ορθόδοξη Ιεραπόστολο Πελαγία Υu

“…Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε…”.

Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα στην Ταϊβάν και το χριστιανικό μου όνομα είναι Πελαγία. Ήμουν προτεστάντισσα και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να γίνω Ορθόδοξη. Μου αρέσει να διαβάζω την Αγία Γραφή και έχω όλες τις εκδόσεις της στα κινεζικά.

Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και διαπίστωσα ότι είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα. Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πριν φθάσω ακόμα, μέσα στο αεροπλάνο διαπίστωσα πόσο διαφορετικοί είναι οι Έλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλούσαν, πώς γελούσαν και πώς χειροκροτούσαν τον πιλότο κατά την προσγείωση, πράγμα απίστευτο για μας τους Ασιάτες που είμαστε συντηρητικοί και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας. Τώρα πια ξέρω ότι η ελευθερία έχει μέσα της λίγο πάθος και λίγο ένταση φωνής.

Στην Ελλάδα επισκέφθηκα πολλές εκκλησίες, συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσα τα Άχραντα Μυστήρια έκλαιγα, παρόλο που δεν καταλάβαινα την ελληνική γλώσσα γιατί η Ορθόδοξη πίστη είναι ίδια.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να γεμίζουν τα αυτιά μου από Άγιους Ύμνους.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά μας είναι γεμάτα με ήχους από τις σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να οσφραίνομαι τη γλυκιά ευωδία του λιβανιού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που η όσφρησή μας είναι γεμάτη από καπνούς από τις θυσίες στα είδωλα.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα χέρια μας αγγίζουνε είδωλα, ειδωλόθυτα και αγκαλιάζουν το τίποτα.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να ανάβω λαμπάδες στον Χριστό και όχι όπως εδώ που καίμε χρήματα για τα φαντάσματα.

Έψαχνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας περισσότερες από 30 διαφορετικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής, οι οποίες δυστυχώς όλες τους είναι γεμάτες λάθη (μεταφρασμένες από ετεροδόξους).

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί έχουμε μάτια κι όμως είμαστε τυφλοί.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί βλέπουμε παντού ναούς ειδώλων.

Ναι, είμαι Ορθόδοξη, αλλά ως Ταϊβανέζα, τα Ορθόδοξα βιώματά μου είναι φτωχά.

Κλαίω για μένα γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να δείξω στους συμπατριώτες μου το μεγαλείο της πίστης μας… Οι άνθρωποι εδώ θέλουν να δουν σημεία και θαύματα…

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε… Η Ταϊβάν δεν είναι ορθόδοξη χώρα, οι γιορτές μας δεν μοιάζουν καθόλου με τις δικές σας.

Λυπάμαι που στην Ελλάδα έχετε τόσο όμορφα βουνά, που τα καίτε και δεν τα φροντίζετε, αλλά θαυμάζω που σχεδόν κάθε βουνό έχει κι ένα μοναστήρι. Εμείς έχουμε τόσο όμορφα βουνά, αλλά γεμάτα από ναούς, μοναστήρια και είδωλα βουδιστικά.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα ώστε να μπορώ να πάω να προσευχηθώ σε κάποιο μοναστήρι εύκολα.

Κλαίω για μένα και τους συμπατριώτες μου. Πρώτη φορά πήγα σε Μοναστήρι, στην Ιερά Μονή Τίμιου Πρόδρομου, στο Πήλιο. Ταξίδεψα από την Ταϊβάν στην Ελλάδα 16 ώρες με το αεροπλάνο, μερικές ώρες με το τραίνο ως τη Λάρισα και άλλη μία ώρα, με το αυτοκίνητο της Μονής, που το οδηγούσε μια αδελφή…

Είδα τα παλιά ερείπια της Ιεράς Μονής, είδα τόσα αλλά μέρη στην Ελλάδα εγκαταλελειμμένα και μάτωσε η καρδιά μου. Στην Ταιβάν δεν έχουμε τόσο αρχαία Άγια και όμορφα μέρη, αλλά εσείς δεν τα εκτιμάτε.

Κλαίω που δεν έχουμε εδώ όμορφες εικόνες. Κλαίω γιατί νοιώθω τον Χριστό αδύναμο, γυμνό.

Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε.

Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η πνευματική μας ζωή είναι κενή.

Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός.

Αδελφοί και αδελφές μου στην Ελλάδα, παρόλο που είμαι πνευματικά ανάπηρη, έχω ακόμα τα πόδια μου ζωντανά ώστε να γονατίσω μπροστά σας και να ζητιανέψω.

Θα παρακαλέσω να με θεωρήσετε σαν τον φτωχό Λάζαρο, να μας θρέψετε με τα απομεινάρια του πνευματικού πλούτου που έχετε, να μας ρίξετε μερικά ψίχουλα από τα αποφάγια σας, από τα αφιερώματα που χαρίζετε στις εκκλησίες σας, από τα πολλά εκκλησάκια που έχετε σε κάθε γωνιά της πατρίδος σας.

Το Ορθόδοξο ποίμνιο μας όπως γνωρίζετε είναι μικρό, λιγότερο από εκατό ψυχές. Δεν είμαστε πλούσιοι. Δεν έχουμε τη δύναμη να αγοράσουμε μια καλή αίθουσα μέσα στην πόλη για να καλύψουμε τις λατρευτικές μας ανάγκες, τις κατηχήσεις, τα μαθήματα που παραδίδει ο π. Ιωνάς και να προσελκύσουμε τους νέους κυρίως όσους θέλουν να μας γνωρίσουν από κοντά. Αυτούς που μέχρι τώρα πληροφορούνται για την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν μέσω διαδικτύου.

Δεν σας ζητώ να χτίσουμε Εκκλησία. Θα κόστιζε εκατομμύρια. Βοηθήστε μας μόνο να αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο χώρο στο κέντρο της πρωτεύουσας τον οποίο θα μετατρέψουμε σε Εκκλησία για χάρη του έθνους μου, των αδελφών μου, που δεν άκουσαν και δεν γνώρισαν ποτέ τον Χριστό μας. Είμαστε 23.000.000 άνθρωποι! Κι όμως σας έχουμε ανάγκη…

Αδέλφια μου αν χρειαστεί να δουλέψω για σας, για να ξεπληρώσω λιγάκι την αγάπη σας, θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και σε όλη μου τη ζωή.

Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε.
Πελαγία Yu

πηγή: http://www.iersyn.gr/pelagia_letter.php




<>


στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Total Pageviews

Welcome...! - https://gkiouzelisabeltasos.blogspot.com

promotion and affiliation web counter